Op zondag 5 maart was het tijd voor mijn aller eerste 30 km wedstrijd. De opdracht was rustig starten, behouden lopen en laatste 10 km het tempo vast houden. Zelf was mijn eigen idee om te starten op ongeveer 5.45 als dat lukt, zo niet dan niet het gaat immers er voor mij vooral om dat ik 30 km loop, aan een stuk en gewoon eens even niet wandel, ook niet bij de waterposten.
De voorbereiding in de week qua lopen ging prima, het was in principe een ‘rustige’ loop week, maar ik wist al dat deze wedstrijd niet op het meest gunstige moment was gepland. Het was namelijk de dag na de verjaardag van mijn man. Ik bereidde me de dag ervoor dus goed voor al wist ik nog niet precies wat ik aan wilde trekken, ik vond het lastig met het weer. De verjaardag van mijn man was die avond en omdat ik niet wilde dat het anders zou lopen dan anders, sliep ik vervolgens om 2 uur in de nacht i.p.v. lekker op tijd zoals je normaal zou doen. Het is wel een mooie oefening omdat ik in Boston wel zit met het tijdsverschil en niet weet hoe mijn lichaam daar op gaat reageren. De wekker ging op tijd en de nacht was vooral onrustig. Niet wetende hoe de vorm zou zijn deze dag ging ik met gezonde spanning richting Vorden.
‘ you will never know your limits until you push yourself to them’
Het grote verschil met Vorden en de Midwintermarathon is toch wel dat de wedstrijd in Vorden een heel stuk vlakker is. Wel ben ik zelf een stuk rustiger, al vind ik het nog wel heel spannend. Bij aankomst besluit ik direct even naar het toilet te gaan, er staat al een rij, niet wetende dat je ook nog elders een toilet hebt en een toiletwagen. Ik besluit te wachten wanneer het wordt benoemd, het is best gezellig. In de sporthal is het al druk, de halve marathon en de 30 km starten tegelijk. Ik kijk even rond, ik weet dat een aantal bekenden er rondlopen, maar ik zie ze niet. Ik ga lekker aan de rand een plekje zoeken. Terwijl ik me omkleed kom ik gezellig aan de klets. Ik houd ervan, ik vind het namelijk altijd spannend om alleen naar een loop toe te gaan, maar ik heb me echt vermaakt! Waar de 30 km’s allemaal (bijna) trainen voor een toffe marathon, kom je al snel op de marathon verhalen, toch wel de leukste waar ik graag over praat. Zo kwam Londen, Rotterdam vandaag voorbij, maar ook Boston en het trainen er naar toe. 20 min voor de start zoek ik opnieuw het toilet op. Een andere plek maar net zo gezellig, zo loop ik 10 min voor de start naar het startvak. Vlak voordat ik de sporthal uitloop kom ik Leonie tegen en samen maken we nog snel een foto! Deze loop is niet zo groot dus 5 min later sta ik in het startvak. Ik besluit tussen de pacers van 5.30 en 5.45 te starten. Dit komt een beetje omdat Shiva en Carina de 5.45 pacen en ik hen nog even gedag wilde zeggen. In het startvak maak ik nog een startvak selfie met (een andere)Leonie en dan mogen we al beginnen. Dit ging voor mij toch best nog wel snel en achteraf blijkt ook dat ik wat vergeten ben.
De eerste 5 km denk ik .. wow er doen toch best wat mensen mee, ik zoek mijn plekje zonder aan een pacegroep vast te zitten. Ik weet dat ik voor de pacegroep van 5.45 ben gestart, mijn doel is op dit moment, er voor blijven. Ik heb een willekeurige Play list aan gezet, maar die bevalt me eigenlijk prima. Zo rond de 3 en 4 km heb ik een pace van onder de 5.30 min/km ik loop lekker maar wil vooral mezelf niet te vroeg vermoeien. Ik mag er niet meer onder komen. Ik krijg van een loper de tip om even op je hartslag te letten. Dit doe ik vervolgens tot de 20 km. Ik wil in het ‘groen’ zone 3 blijven lopen. De laatste 10 mogen dan erboven. Ik zet mijn horloge zo dat ik enkel nog mijn hartslag kan zien, daarin zie ik dan ook hoever ik in die kilometer ben, maar niet hoeveel kilometers er al gelopen zijn. Helaas merk ik dat mijn schoen losser gaat zitten. Nog voor ik op 6 km ben is mijn veter los. Ik baal even, want ik loop lekker in een flow nu stoppen en veters strikken kan ervoor zorgen dat ik die niet terug vind, echter 24 km door lopen met een losse veter is een no go. Ik ben dus snel bij een paaltje gestopt en heb mijn veter nu wel met een dubbele knoop gestrikt. Iets wat ik normaliter in het startvak doe, maar ja, daar stond ik maar 5 min in en had daar nu net niet aan gedacht. Ik loop verder en merk dat ik de flow weer terug kan vinden.
Tijdens de 8 kastelen loop loop je kennelijk langs 8 kastelen, echter heb ik er tijdens de hele run wel 1 kunnen zien. Achteraf hoorde ik dat we er wel langs heen gerend zijn maar ze helaas dan niet zichtbaar zijn. Persoonlijk vond ik dat wel erg jammer. Ik wil de komende kilometers niet allemaal stuk voor stuk gaan beschrijven, maar wat ik nog wel wil zeggen is dat de waterposten het gewonnen hebben van mij deze run. Wat ik daarmee bedoel?
Ik bedoel dat er 5 water posten waren, waar je ook energydrink kon krijgen (sportdrink denk ik). Bij kilometer 4 was de eerste en toen ik het bekertje gepakt had hoorde ik ineens. Links water, recht energy. Ik pakte rechts, kak, ik wil niet iets drinken wat ik niet ken nu al. Ik nam een minislok om het toch even zeker te weten dat het geen water was en het was zoet dus ik gooide de rest weg. Bij kilometer 10 waterpost nummer 2, het is de bedoeling dat je de beker pakt Joyce, niet dat je hem omgooit… Omdat ik niet wil wandelen vandaag ren ik door. Waterposten staan 2 -0 voor. Rond kilometer 15 gaat het beter, ik heb water, het was ook nodig. Kilometer 20 was weer raak weer een bekertje water! super fijn. Kilometer 25, de uitdaging, mensen gaan wandelen om water te pakken of keren zelfs nog om. Ik kijk en plan, ik heb het bekertje in vizier en wil het pakken, heb het vast, maar net als bij de kermis bij een grijp automaat, laat ik na het even opgetilt te hebben weer los. Dan maar mijn laatste en reserve gelletje om toch weer wat vocht binnen te krijgen. Eindstand 5 van de 2 waterposten met succes behaald. Ik moet eerlijk zeggen dat ik denk ik de water aangevers nog meer ga waarderen, daar gaat het voor mij bijna altijd goed mee haha.
Terwijl ik de eerste 20 kilometer toch redelijk behouden loop gaat het tempo wel iets naar beneden tot de 25 km. Ik loop veel al alleen, niet in de drukte, waar ik op mijn best loop. Het waait gelukkig niet hard, want ik heb niemand om te schuilen. Als ik besluit na 20 km dat ik niet meer in het ‘groen’ hoef te lopen, loop ik rustig naar het groepje voor mij. Wanneer ik bij hen ben passeer ik hen direct. Zo begin ik langzaam enkele mensen ‘op te rapen’. Dat is fijn zeg dat dit lukt. Wanneer ik een dame passeer, passeert zij mij een kilometer later weer en halen we een andere dame ook nog in. Zo lopen we een tijdje met 3 dames tegelijk op. Tijdens de laatste 5 kilometer loop ik samen met een andere dame wat meer uit en lopen we met zijn 2en verder. Ik loop eigenlijk nog steeds lekker en nu de finish in zicht komt kijk ik er ook echt naar uit. Ik weet dat ik me goed voel en nu geen behoefte heb om te wandelen, dus dat doel moet ik kunnen halen, wat er verder uit komt zien we dan wel. Onderweg bedankte ik de vrijwilligers de hele tijd al, maar nu tijdens de laatste kilometers komt er een applausje bij. Ik ben blij, heel blij en met nog 2 km te gaan loop ik weer alleen. Ik moedig medelopers aan die ik in haal en die net zijn gaan wandelen, een halve marathon loopster omdat we weer op het zelfde parcours lopen. Op een gegeven moment staan er weer wat mensen langs de kant, ze lopen al terug en moedigen mij aan. Heel fijn!! Dank daarvoor en dat zeg ik ook. Ik loop met een versnelde tret richting de finish. Ik weet dat ik deze loop boven verwachting heb gelopen, en als ik de klok op 2.45 zie ben ik enorm blij! Ik startte niet vooraan en besef mij dat ik mogelijk er zelfs onder gelopen heb. Ik trek nog snel een sprintje haal nog 2 heren in en dan passeer ik de finish lijn met een grote glimlach!
‘ You Run Faster when you SMILE ‘
De dame van de EHBO wil nog wel even een foto van mij maken en dan loop ik richting de medailles. Daar krijg ik eerst een klein bosje met narcissen. Wat ik enorm leuk vindt, ik hou van bloemen! De medaille vind ik ook erg mooi maar vooral ben ik blij op hoe de race is gegaan. Hoe ik dit gelopen heb en hoe ik me voelde in de laatste 5 kilometer. Ik heb niet gewandeld, ik heb wel genoten en dat zonder al dat publiek wat bijvoorbeeld in London was. Mijn tijd, daar had ik niet van durven dromen en achteraf denk ik zelfs mijn 30 km PR. Ik weet het niet want ergens is het mijn eerste 30 km wedstrijd, dus ik zoek mijn tussentijden van mijn Marathon PR op. Tijdens mijn snelste marathon, heb ik de 30 km gelopen in 2.45,17. Dus bij deze is het mijn PR en die staat nu dus op 2.44,21. Ik ben er echt heel blij mee! Wat ik ook echt heel leuk vond vandaag, het sociale stukje, ik heb weer zoveel mensen leren kennen, maar ook ‘instavriendjes’ in het echt mogen ontmoeten en onderweg leuke gesprekjes gehad.
Organisatie en vrijwilligers bedankt! Ik ben enorm trots en ben zo blij! Het voelt alsof ik weer richting mijn oude vorm ga.. Dit smaakt naar meer!
RunwithJoy.ce 