Berenloop 2018

Zoals ik al had beloofd zou ik een apart race verslag gaan schrijven over de halve marathon van de Berenloop. Vorig jaar liep ik deze voor het eerst en dit jaar keerde ik terug. Nu is het niet vaak dat ik ervoor kies om voor een 2^e keer een halve marathon afstand te gaan lopen over exact het zelfde parcours. De berenloop heeft echter een speciaal plekje gekregen en ik kan je vertellen dat ik er ook volgend jaar graag weer bij zou willen zijn.

Voorbereiding

Op zondag 4 november was het dan zover, in de ochtend werd ik gelukkig wakker zonder spierpijn van de dag ervoor. Ik had redelijk goed geslapen en omdat we zo dicht bij de start zijn kunnen we ons relaxed gaan klaarmaken. We begonnen met een lekker kopje koffie op bed en het bespreken van het raceplan. Mijn plan is om Nicole en Deborah vanaf de start los te laten en echt mijn eigen race te gaan lopen. Heel stiekem hoop ik namelijk dat ik voor een PR kan gaan alleen staat die van mij al best wel scherp. Op dit moment is mijn snelst gelopen tijd in Eindhoven geweest in 2017. Ik liep daar toen de halve marathon in een tijd van 1.48.30 met een gemiddelde pace van 5.09. Dit is wel echt een uitdaging mocht ik die tijd willen verbeteren. Ik heb er ergens vertrouwen in dat het mogelijk is vandaag. Het wordt een graad of 14. De wind is aanwezig maar is niet sterk het wil misschien heel licht iets regenen maar minimaal. Dat betekend ook weer lekker zuurstof in de lucht.  Ik bedenk dat mijn doel gaat zijn dat ik onder de 1.50 wil finishen en als het echt lekker gaat voor het verbeteren van mijn PR wil gaan. Al met al blijft het wel zo dat genieten het hoofddoel is.

Ondertussen ontbijt ik hetzelfde als tijdens de marathon van Amsterdam, toen liep ik goed en lekker dus die voeding was in orde en voor herhaling vatbaar. Toen we de boot van 11 uur hoorden door de scheepshoorn was het voor ons het teken om richting de start te gaan.  Vandaag ren ik op mijn paarse 361º Spire 3, deze schoen had ik ook tijdens de marathon aan, een hele fijne schoen voor de lange afstand!
We lopen vanaf het huis eerst naar de gaderobe om onze tas in te leveren, samen hadden we 1 tas zodat we niet alle 3 na het lopen daar eerst in de rij moesten staan. Tijd om het startvak in te duiken.

 

 

De Race
Net als vorig jaar was het al ontzettend druk toen wij rond half 12 het startvak in wilden gaan. We liepen een heel eind naar achteren en besloten ergens tussen te schuiven. Dit was zo geregeld en gedaan. Tijd voor een startvak selfie. Ik merk dat ik ontzettend zenuwachtig wordt. Goede zenuwen want ik heb er zin in en ben benieuwd wat mijn lijf vandaag wil. We wachten vrolijk en enthousiast op de start. Wanneer dan het startschot gaat om 12 uur de scheepshoorn klinkt wensen we elkaar ontzettend veel succes. Langzaam lopen we naar de start. Ik zet mijn muziek aan op mijn mp3 speler en via mijn aftershokz klint direct een geweldig nummer. Op het nummer High on life begint mijn berenloop avontuur voor 2018! Wanneer we door west Terschelling lopen merk ik dat er veel lopers voor mij niet het tempo in gedachten hebben wat ik had bedacht. Ik moet inhalen, slalommen, op de rem om weer in te halen en te slalommen. Tot mijn verrassing lopen we nog langs ons eigen huisje wat we gehuurd hebben dit weekend en dan komen we in de buurt van de haven, de weg wordt breder er ik kan lekker even wat mensen inhalen. Voordat we het smallere pad, volgens mij een fietspad of anders een smalle weg op gaan loop ik voor mijn gevoel lekker door. Ik kijk af en toe op mijn horloge maar welke tijd ik precies loop dringt niet echt tot me door. Ik merk wel dat ik minder van de omgeving mee krijg dan vorig jaar toen we op standje genieten de halve marathon gelopen hebben.  Wel check ik even mijn flipbelt voordat we afslaan en van de zee weglopen. Heb ik al mijn gelletjes nog. Na een korte check is mij dit vrij snel duidelijk dat dit wel het geval is.

 

Wanneer we van de zee aflopen het eiland in loop ik ontzettend lekker. Ik loop laag in de 5 min per kilometer. Ik besef dat ik als ik in de tweede helft na het strand kan versnellen er misschien wel een PR in zit. Ik geniet van de toeschouwers langs de kant. De vele beren die je onderweg ziet. Mooie uitgestrekte uitzichten maar ook an de vrijwilligers. Ze staan klaar met bekertjes water, fruit en sponzen. Bij de eerste post neem ik een spons aan en blijf ermee lopen. Iets wat ik vaker doe en als ik er dan klaar mee ben gooi ik hem van mij af. Echter wil ik dat hier op het mooie eiland eigenlijk niet doen. Ik twijfel soms om hem af te geven aan het publiek maar besluit dat ik ermee blijf lopen tot de volgende post. Daar neem ik een verse spons aan knijp hem snel uit over mijn polsen, wrijf er mee door mijn nek en voorhoofd en gooi ze direct in de bakken die ervoor bedoeld zijn. Dat loopt een stuk prettiger. De eerste 10 km vliegen best wel snel voorbij en als ik dan op mijn horloge kijk zie ik dat ik 50 min onderweg ben. Dit gaat lekker ik zit onder mijn PR te lopen. Als ik dit door blijf zetten zonder te versnellen kom ik zelfs op 1.45 uit. Ik besef me dan dat ik dus goed ga en rustig door moet blijven lopen. Niet te veel tijd verliezen op het strand zou mooi zijn. Wanneer we de strand opgang lopen merk ik dat ik het zwaar vind maar eerst omhoog kleine stapjes en dan lekker naar beneden. Terwijl ik naar beneden loop weet ik niet wat er gebeurd maar ik raak uit balans en voor ik het door heb lig ik lang uit gestrekt op de betonplaten. Ik besef me dat ik in de weg lig, ik heb pijn maar rol rechts de platen af de duin in. Daar blijf ik even liggen en huil, mijn handen en knie doen ontzettend zeer. Iemand wil me komen helpen maar die wuif ik weg, ik moet op adem komen en ga recht op zitten met de rug naar de lopers mijn gezicht naar de duin. Ik huil nog steeds en kijk naar mijn handen die flink bloeden. Ik kijk naar mijn knie, mijn broek is nog heel, daar ben ik blij mee maar mijn knie doet heel erg veel pijn. Een moment flitst het door mijn hoofd dat ik deze halve marathon misschien helemaal niet uit kan lopen. Waardoor dit komt, ben ik nu gestruikeld over mijn eigen voeten of was het glad door het fijne zand op de betonplaten en gleed ik uit. Ik weet het werkelijk waar echt niet. Ik ben niet gestruikeld over mijn veters deze zitten dicht. Ik sta op, besef me dat mijn kans op een PR nu weg is. Het maakt me eigenlijk even niet uit als ik maar kan uitlopen. Ik zet gewicht op mijn linker been, mijn pijnlijke knie. De pijn wordt niet erger ik beweeg hem een paar keer heen en weer oke dat kan dus nog. Ik veeg mijn tranen met de rug van mijn hand weg. Hiervoor ben je niet naar Terschelling gekomen en loop dan weer met de rest van de lopers mee.

Don’t be affraid of suffering. Often scars are the medals of Succes

Op naar het strand. Op het strand heb ik het zwaar en mijn handen doen echt zeer. Ze bloeden nog steeds en er zit allemaal zand aan. Ik besef dat dit echt goed schoongemaakt moet worden maar dat kan na de finish ook. Ik loop daarom door langs de EHBO post en focus me op het halen van de finish. Wanneer ik op het einde van het strand een fotograaf zie zitten komt er dan ook geen glimlach meer af. Ergens wil ik helemaal niet op de foto het lopen gaat nu echt moeilijk. Ik besluit wanneer we de strandopgang weer oplopen en het strand dus af dat ik dit rustig ga doen, wandelend hierna komt een waterpost als ik het mij goed herinner van vorig jaar en pak daar een beker water aan en gooi deze over mijn handen leeg. Het meeste zand spoelt eraf. Ik neem een gelletje magnesium, ik ben bang dat mijn spieren dit nodig hebben vanwege de smak die ik heb gemaakt. Omdat ik al weer een stukje van de waterpost af ben stop ik wederom (bij mijn vorige gelletje ook) de lege verpakking weer terug in mijn flipbelt.  Ik loop door probeer te genieten maar focus me weer op de finish. Onderweg lukt het mij niet meer om zoals voorheen te genieten. Ik ben verdrietig en boos, boos op mezelf dat ik ben gevallen terwijl ik zo lekker liep. Ik verberg mijn handen hoop dat niemand het ziet, ik schaam me ervoor en hoop eigenlijk ook dat ik me kleding niet vies maak met bloed, waar je al niet over nadenkt tijdens het lopen.  Als ik dan west Terschelling in loop begin ik opnieuw te huilen. Een man naast me zegt, je bent er bijna. Geen idee wat hij denkt waarom ik huil ik verberg mijn bebloede handen namelijk nog steeds.  Ergens zet ik een eindsprint in en dat lukt me. Niet juichend maar licht huilend ben ik de finish gepasseerd. Ik hijg uit tegen het hek en een EHBO-er komt naar me toe. Ik laat mijn handen zien en zeg dat die even schoongemaakt moeten worden. In de EHBO tent verzorgen 2 dames mijn wonden goed. Ondertussen ontdek ik, terwijl mijn handen ontzettend prikken van de desinfectie, dat mijn horloge nog loopt. Ik druk hem snel uit en zie 1.50,26 staan. Wetende dat ik sneller ben geweest ben ik heel erg verbaasd naar mijn tijd. Wanneer mijn handen behandeld zijn, rechts in een verbandje en links met een pleister loop ik de EHBO tent weer uit.

 

 

After party!

Ik loop naar de tassen en terwijl ik die ophaal krijg ik berichtjes van Nicole en Deborah, ze lopen niet meer samen maar zijn beide binnen 5 km van de finish. Ik besluit even te gaan wachten en dan lopen er meerdere bekenden langs. Ik moedig ze aan en wanneer Deborah langs me heen loopt besluit ik richting de finish te lopen. Onderweg kom ik nog een bekende tegen en tegenover Lijftijd zie ik Deborah weer. We gaan onze medailles vieren en al vrij snel komt Nicole ons vergezellen. We moedigen de laatste halve marathon toppers en alle Marathon toppers aan! Ondertussen ben ik toch wel nieuwsgierig geworden naar mijn exacte eindtijd. Ik zoek het op en zie tot mijn grote verbazing dat alsnog heel erg goed gelopen heb! Ik heb namelijk als eindtijd 1.45,26. Bizar ik ben 3 minuten en 4 seconden sneller dan mijn PR. Dat inclusief val, ik snap er helemaal niets van. Als ik mijn horloge even snel uitlees zie ik ook dat vanaf dat ik het strand af ben gekomen flink mijn gaspedaal heb ingetrapt. Onwerkelijk maar nu kan ik ergens toch wel weer lachen en i.p.v. de pijn eruit dansen wordt het voor mij mijn pr vieren. We vieren onze medailles met een dansje en een drankje en zo sluiten we onze dag ook af.

 

De berenloop is een Loop die anders ging dan verwacht, een betere eindtijd maar de manier waarop vond ik wel erg vervelend. Ik snap niet zo goed hoe ik dat PR gelopen heb behalve dat ik waarschijnlijk snel naar die finish wilde gaan.

Het allerleukste is wel dat we dankzij deze berenloop een hele mooie flipbelt hebben mogen weggeven, de Winnaar daarvan is geworden: DENISE BUITENDIJK gefeliciteerd!
We hopen dat je er heel blij mee bent en tijdens je volgende race het voordeel hiervan kan ervaren. Ik loop eigenlijk nooit zonder en nu kan ik ook mijn lange duurlopen ermee lopen omdat ik nu ook water/sportdrank voor onderweg kan meenemen in mijn flesje.
Ben je hier zelf ook nieuwsgierig naar kijk dan op de site van Flipbelt Benelux.