Berlijn Marathon 29.09.2019

Belijn wat was je gaaf! Ik ben niet verliefd op je en dat was ik ook niet, maar die marathon, de mensen langs de kant, ik zou het over een aantal weken zo weer overnieuw willen doen! Vandaag is het tijd om mijn raceverslag te schrijven, mijn gevoelens en belevenissen vooraf, tijdens en na de marathon op papier te zetten! Ik neem jullie mee (opnieuw alleen nu op schrift) in dit raceverslag. Ben je benieuwd hoe mijn video verslag is? klik dan hier voor mijn live updates tijdens de Marathon.

Voorbereiding

Zoals velen van jullie weten en al gelezen hebben was mijn voorbereiding erg hobbelig. Het verkrijgen van het startbewijs weliswaar een klein wonder. Ik was namelijk niet ingeloot en vervolgens te laat zijn met het boeken van een georganiseerde reis doordat ik eigenlijk mijn zinnen toen op New York had gezet. Toch had ik door net de juiste persoon te spreken in Thailand het verlossende woord en kreeg ik een inschrijfcode toegewezen. Daar kan ik dan ook echt enkel alleen de hoofdsponsor BMW niet vaak genoeg voor bedanken! Zonder hen was dit avontuur er niet geweest. Via booking.com vond ik nog na lang zoeken en echt dagelijks kijken een betaalbaar en mooi appartement in Prenzlauer berg. Super handig want dan kan je je eigen ontbijtje regelen en als je wilt ook gewoon koken en dat scheelt financieel ook weer. Het was dichtbij de U2 metrostation en daarmee reis je in 20 min naar Potsdamer platz en vanaf daar loop je in 8 min naar de brandenburger tor.

Drie dagen voor de marathon bracht ik nog een bezoekje aan mijn fysiotherapeut. Ik kom daar de laatste weken vaker (helaas) maar nu voor de laatste check up, is het verantwoord om ruim 42 km te gaan hardlopen. Ik krijg mee dat ik echt rust moet houden, niet gaan lopen of trainen voor de marathon. De breakfast run is dus van de baan. Prima daar kan ik mee dealen. Ik mag niet ‘voluit’ en moet vooral erg goed luisteren naar mijn lijf tijdens de race. Na wat koffer inpak stress was ik er klaar voor, althans dat hoopte ik maar. Finishen zou mijn doel worden en de tijd die ik loop wordt sowieso voor mij een parcours record, een PR op de marathon afstand zou het zeker niet worden gezien mijn fysieke staat.

Vrijdag & Zaterdag
Om 5 uur gaat de wekker, we gaan al vroeg in de auto op weg naar Berlijn, eigenlijk verloopt de reis tot in Berlijn zelf vrij soepel. Als we dan ons appartementencomplex gevonden hebben en willen inchecken moeten we nog ruim 2 uur wachten. Ik en mijn man besluiten even ergens wat te gaan eten het is lunchtijd en zo komen we bij een heerlijk Vietnamees restaurant uit. Na het eten zijn we al lopend naar Alexander Platz gegaan om om 15.00 uur stipt weer terug te zijn bij het appartement. Wanneer we de sleutel krijgen zegt de dame erg aardig, ik hoop dat je van traplopen houd. De lift is niet bruikbaar voor klanten is namelijk privé eigendom van de bewoonster op etage 6. Wij zitten op etage vijf en met al onze spullen sjouwen we dus 75 traptredes omhoog. Ik ben huiverig voor zondag en maandag, maar het is niet anders. Alle appartementen zitten vol dus een andere is niet mogelijk. Ik heb ondertussen contact met Mirjam gehad en we spreken af om samen naar de Expo te gaan. Wat een drukte was het daar! We gingen eerst even naar de stand van Anita Active, de dames in de stand kennen we niet maar het is eigenlijk direct gezellig. We maken even een leuke foto en gaan dan ons startnummer ophalen. Deze wordt afgedrukt waar je bij staat, dat vind ik wel erg bijzonder. Trots met onze nummers lopen we de Expo weer op. Ik had een evenementen shirt besteld en haal deze op en ondertussen koop ik ook een Finishers shirt. We maken nog even een startnummer foto en gaan dan terug richting Alexander Platz waar we met ons 4en een hapje gaan eten.

Op zaterdag na een lekker uitgebreid ontbijt in ons appartement gaan mijn man en ik naar de brandenburger tor. Ik wil weten hoe ik de volgende dag moet reizen en hoe lang ik onderweg zal zijn. Het is allemaal heel makkelijk en dat geeft me veel rust. We kijken even bij de kids die al bezig zijn met hun skeeler wedstrijd, maak een foto voor de brandenburger tor en gaan dan lopend op een heel relaxed winkelend tempo terug naar Alexander platz. Hier hebben we eigenlijk de hele middag over gedaan, koffie drinken, eten en schuilend voor de stortbuien die soms tussen het prachtige zonnige weer naar beneden komen. De fernsehum torn in en daar nog even wat drinken, lekker pasta eten in de avond en dan lig ik om half 10 al in bed. Hopelijk slaap ik goed, want de vorige nacht dat was wel een kleine ramp.

Raceday

Ik wordt wakker van de wekker en besef me dan ineens dat ik deze nacht 1 keer wakker ben geweest. Vrij uitgerust maak ik mezelf klaar voor de race. Ik ben erg gespannen, ik hoop echt dat mijn lijf het volhoud die 42,195 km maar ik weet niet goed wat ik kan verwachten. Het feit dat ik vorig jaar Amsterdam met nog minder specifieke voorbereiding gelopen heb maakt dat ik het vertrouwen wel ergens in mijzelf heb. Ik heb mijn raceoutfit en extra kleding allemaal al klaar liggen. De tas die mijn man voor mij meeneemt voor na de race is ook al startklaar en zo sta ik binnen een uur buiten. Ik heb lichte spierpijn in mijn bovenbenen door al het traplopen van de afgelopen dagen maar ik maak me daar niet druk om. Als mijn kuiten en achillespees maar meewerken dan kom ik wel bij die finish.

Het is al druk in de metro als ik instap en de weg naar het startvak is snel gevonden door de groep marathonlopers te volgen. Bij de brandenburger tor neem ik afscheid van mijn man en loop ik naar het startgebied. Ik zie dat Mirjam mij geappt heeft, we hebben elkaar nog even gezocht maar ik besluit naar mijn startvak te gaan. Ik wil nog eigenlijk wel even plassen maar de rijen bij de dixies zijn enorm! Wanneer ik dan eindelijk wat minder lange rijen tref besluit ik aan te sluiten. Na 10 min in de rij wordt mij gevraagd achteraan te sluiten door een dame voor mij. Ik snap het niet goed, ik benoem haar dat ik hier al 10 min achter ha sta en gewoon enkel aansluit ik weet dat de man naast mij voor mij is. Enfin na een kort dixiebezoek op naar het startvak. Gelukkig wordt het allemaal goed aangegeven. Als ik het startvak inloop wordt er net een nummer van shakira gedraaid, dit nummer luister ik vaak en nu komen de waterlanders ook tevoorschijn.

I wanna try everything
I wanna try even though I could fail
I won’t give up, no I won’t give in
Till I reach the end
And then I’ll start again

De tekst komt harder binnen dan anders, maar ik vind het echt een heerlijk nummer! In het startvak kom ik Michael tegen, een van de mede-ambassadeurs van 361 europe! Natuurlijk maken we snel een selfie en sturen we die even door naar de rest, want in Haarlem wordt er vandaag ook geracet!
Wanneer het dan eenmaal zover is dat we mogen starten krijg ik echt van die gelukkige zenuwen ik heb een glimlach van oor tot oor en ben zo dankbaar dat ik hier mag starten en dat ik dat in ieder geval kan doen. Als we de 17 juni strasse uitlopen geniet ik van het publiek, de lopers en de hele brede weg. Wanneer dit later op het parcours smaller wordt vind ik het ook wat lastiger lopen. Ik zie dat ik rustig start en me niet mee laat slepen door de lopers die in startvak F wel voor fast gaan en minder focussen op de Fun zoals ik het ga doen. Ik loop lekker vlak en het gaat me eigenlijk heel soepel af. Mijn hartslag is voor mijn doen hoog, maar dat vind ik niet gek. Ik ben zenuwachtig en het tempo wat ik nu loop heb ik tijdens mijn laatste trainingen niet gedaan. Ik loop de kilometers net onder de 6 min/km. Voordat ik het weet loop ik ook vlakbij ons appartement, dan ben ik dus al op het 10 km punt. Ik was op 5km vergeten een update te plaatsen op Instagram dus besluit ik er nu mee te starten. Ik kom door net boven het uur. Ik geniet, ik ben druk aan bezig mensen langs de kant een high five te geven en geniet van de bandjes langs de route. Op dit punt heb ik het nog erg warm, bij de start begon het even iets te regenen, echter hield dat snel weer op en vond ik (maar ook andere lopers om me heen) het vooral benauwd worden. Wanneer het dan op 13 km gaat regenen is dat wel even lekker. Ook hier krijg ik ineens een gek gevoel in mijn rechterbeen. Het lijkt alsof mijn stabiliteit rondom de enkel minder is. Ik focus me er maar even op en let even goed op hoe ik mijn voet neerzet, echter na 100 meter is dit gevoel weer weg. Ik maak me geen zorgen en loop lekker op mijn steady tempo door. Ik blijf genieten van de muziek langs de kant echter heb ik na 10 km wel mijn aftershokz aangezet desondanks loop nog steeds heerlijk te genieten. Het regent gelukkig ook niet hard het is een klein miezertje. Dit houdt stand tot ongeveer 23 km daarna komt het helaas met bakken uit de lucht. Het publiek wordt minder maar wat er staat staat flink aan te moedigen. Ik deel de hele route high fives uit en klap als ik langs verschillende bands heen ren.

If you listen to your body when it whispers, you wont have to hear it scream

Wanneer ik rond de 27/28 km ineens toch een heel stram gevoel heb in mijn rechterkuit begin ik te twijfelen Ga ik doorlopen en laat ik mijn tempo terugzakken, of ga ik even wandelen om daarna weer te gaan rennen en kijken hoe het dan gaat. Ik besluit het laatste te doen. Ik ben er niet voor een mooie tijd, ik ben gekomen om te finishen. Ik wil heel blijven want over twee weken ren ik met de Anitarunnes de relay in Munchen. Ik zoek mijn minitube flexpower zodat ik dat erop kan smeren, echter zal ik deze verloren zijn onderweg, want het zit niet meer in mijn flipbelt. Ik wandel tot de volgende waterpost voorbij is en begin dan met lopen. Dit was een goede keuze, het gevoel is uit mijn kuit. Op dat moment maak ik ook direct de keuze om vaker te gaan wandelen, dit om mijn kuit toch te sparen ondanks dat het nu geen pijn meer doet. Ik krijg ondanks mijn happy vibe het wel zwaarder ook mentaal. Ik ben benieuwd hoe het met mirjam gaat maar ik kijk bewust even niet op mijn berlijn app. Ik krijg veel lieve woorden via pp en instagram en probeer al zoveel mogelijk te beantwoorden. Ik geniet van de race en zelfs van de regen. Ik probeer de plassen wel te ontwijken maar met mijn linkervoet loop ik er toch nog wel erg vaak doorheen. Onderweg kom ik ook Dario een andere ambassadeur van 361 tegen. Helaas heeft hij knieklachten maar kan toch nog even lachen op de foto! ik wens hem succes en vervolg dan mijn pad weer rihting de finish.

Op km 35 twijfel ik om naar de dixie te gaan, het is nog maar 7 km maar ik heb wel een beetje aandrang.. op km 38 (ongeveer) ik dan toch. Gedverderrie dat doe je ook echt niet vrijwillig kwam ik achter. Gelukkig was er 1 van de 6 dixies ‘te doen’ . Opgelucht loop ik daarna de laatste kilometers, echter wanneer ik op mijn horloge kijk is die op pauze gesprongen. Kak ik liep de hele tijd voor op de kilometers maar nu loop ik achter dat vind ik niet prettig en ook kan ik nu minder goed zien hoe mijn gemiddelden zijn. Al met al blijkt later dat deze dixiestop mij best wat minuten heeft gekost. Haha misschien had ik het dan toch niet gedaan als ik dit geweten had.

Wanneer ik het laatste stuk van de marathon op draai, Unter der linden, op weet ik dat mijn man ergens hier aan de kant staat te kijken. Al vrij snel zie ik hem en loop ik happy langs hem heen. Ik kan zelfs nog versnellen richting de brandenburger tor wetende dat ik hierna nog wel een stukje moet tot de finish. Ik maak in dit laatste stuk nog een selfie en ik heb het gevierd alsof ik een dik pr gelopen heb. Ik heb op wolkjes gelopen en ik besef mij dat ik ontzettend heb kunnen genieten van deze marathon. Ik heb hem helemaal alleen volbracht. Ik ben heel die finish over en ik ben zo f*cking trots op mijn lijf.

En nu?

Al vrij snel kreeg ik de vraag, waar ga je nu voor trainen? Ik ga eerst nog een ontzettende gave uitdaging aan in München over 2 weken met #teamanita tijdens de staffelmarathon. Daarna ga ik mij focussen op het herstel van mijn lijf! ik wil mijn lijf sterker maken want ik wil wel weer een marathon lopen! Welke weet ik nog niet en ik sta daar nog geheel open voor! Misschien wordt het pas in New York 2020 ik laat het nog even in het midden.

De allereerste ster van de world majors is binnen! Of ik ooit voor die sixstar ga? Nee dat denk ik niet en dat is een persoonlijke financiële keuze, en bovendien die kwalificatie voor boston is wel erg pittig haha. Wat voor nu mijn volgende grote uitdaging gaat worden? Dat weet ik niet maar alle tips, ideeën en samenwerkingen zijn welkom!

Ik wil nog even iedereen bedankten voor jullie support, voor tijdens en na deze mooie marathon! dit maakte het wel extra bijzonder! Ik geniet nog even lekker na!