Nadat ik de avond ervoor rustig in slaap was gevallen, werd ik wakker van de wekker na dat ik in de nacht natuurlijk ook nog wel een paar keer wakker ben geweest. Ik weet dat vlak voordat ik wakker werd een hele leuke, mooie en aparte droom heb gehad. Een droom waarin ik met andere hardloopvrienden heb afgesproken voordat de marathon van Rotterdam en Parijs zou beginnen. Elkaar succes wensend om allemaal van onze eigen race te genieten. Mensen die niet konden of wilden meelopen stonden te juichen aan de kant. Parijs en Rotterdam was ineens heel dicht bij. Toen ik dus net wakker was voelde ik me enorm gesteund en vond het spannend. Hoe zal deze dag voor mij gaan eindigen.
Voor mij begon deze dag net als de vorige, ik zette koffie en ging mijn kleding wat ik de avond ervoor had klaargelegd aantrekken. Nadat ik 3 keer het startnummer opnieuw op had gespeld zat deze fijn en was vriendlief ondertussen ook klaar voor het ontbijt. Het was ondertussen half 8. Na een goed ontbijt waarin ik goed gegeten heb, kijk ik nog een keer of ik alles in de tas heb gestopt waar mijn vriend mee op pad gaat. De planning is dat ik hem onderweg een aantal keren ga tegenkomen en dat hij bij de finish uiteindelijk op me wacht.
Ik doe mijn flipbelt om met alle snacks voor onderweg, check mijn muziek en dan is het zover het is half 9 tijd om richting de startvakken te lopen.
Het is ongeveer 20 min lopen en onderweg is het mooi om te zien dat de meeste mensen die je tegenkomt bepakt en bezakt zijn met hardloopkleding en een startnummer. Er doen in totaal echt heel veel mensen mee maar hoeveel precies kan ik niet vinden. Terwijl ik dat zojuist probeer op te zoeken zie ik allerlei foto’s en filmpjes terug van onder andere de marathon als de breakfast run en krijg ik het gelukkige gevoel weer terug.
Bij het startvak is het druk erin lopen is geen probleem maar de rij naar de dixie duurt ongeveer 40 min. De warming up komt tussendoor en daarnaast komt ook nog de mededeling dat we naar voren mogen lopen vanuit ons startvak. Dit is het moment dat ik lichte paniek ervaar. Er staan nog 10 mensen voor me. Overal is het net zo druk en uiteindelijk blijft bovenaan ons startvak alleen maar de rijen staan voor de toiletten. Achter ons is nog 1 startvak wat een kwartier na ons zal starten.
Voor me staat een Franse dame en achter mij een Spaanse. We zijn het er met z’n 3en toch wel over eens dat de mannen het maar gemakkelijk hebben. Daarnaast vinden we ook dat iedereen wel even op kan schieten en we moedigen elkaar en de anderen aan onder het toiletteren. Wanneer ik zelf verlost ben moet ik er wel even om lachen. Wanneer ik deze 2 dames dan later tijdens de marathon tegenkom moet ik ook aan dit moment terug denken en stiekem in mijzelf lachen.
Uiteindelijk kom ik 5 min voor dat we van start mogen gaan weer bij de anderen uit mijn startgroep.
Via de zijkant besluit ik nog een stuk naar voren te lopen om zo een beetje aan de voorzijde te kunnen starten. We staan al in de zon en het is best wel warm ik besluit dat ik na 5 km ga bepalen hoe mijn eerte marathon race zal zijn.
Wanneer het startschot klinkt loop ik in rustig tempo de Champs-Elysées af. Ik maak ondertussen een instastory (deze kan je hier bekijken) en besluit om elke 10 km hierin een update te doen. Hopende om hem af te kunnen sluiten met een medaille om mijn nek!
Mijn benen voelen zwaar, ik bedenk me dat het misschien van de dag ervoor kan komen maar dat het ook wel eens iets kan zijn wat tussen mijn oren zit. Ik loop door en probeer te genieten van de omgeving. Nu kan het ook nog van de zon het is al wel warm maar ik zoek nu de schaduw nog niet op. We lopen richting Bastille, ik weet dat daar mijn vriend ergens aan de rechterkant van het parcours op me wacht. Hij staat er al heeft hij laten weten voordat ik ben gestart. Hij staat na de drinkposten ik kijk hier naar uit. Dit zal tussen de 5 en 6 km zijn, ik hoop dat ik hem ga zien.
Wanneer ik op een gegeven moment rond de 4 km loop schrik ik enorm. Er ligt een loper op de grond. Hij is door de politie in de stabiele zijligging gelegd en op het moment dat ik er langs loop komt de ambulance net aanrijden. Ik besluit dat ik dat koste wat kost dit wil voorkomen. Ik loop op dat moment met een hartslag tussen de 150 en 160. Dit zou ik moeten kunnen volhouden bedank ik mezelf want ik kan genieten, lachen, zwaaien en praten. Bij het 5,5 km punt vlak na het waterpunt zag ik mijn vriend staan. Druk met zijn camera probeerde hij een mooie foto te schieten en ondertussen moedigde hij me nog even flink aan. Wat een heerlijk gevoel nog maar 37,2 km te gaan!.
Ik weet niet meer rond welke kilometer het was maar ik weet wel dat ik deze tekst nooit vergeten zal en graag met jullie wil delen.
‘Pain is just a french word for bread’.
Dit wordt mijn zinnetje wat ik meerdere malen naar mezelf benoem tijdens de marathon. Maar het blijft een prachtig mooie zin ik vind het zelfs een metafoor.
Ik besluit tussen het 5 km en het 10 km punt om meer in de schaduw te gaan lopen. Vlak voor km 10 gaan we ook het park en is er meer beschutting. Het is al erg warm in de zon, het flesje water was zo leeg. Na een uur lopen was het tijd voor mijn eerste sportvoeding. Ik gebruikte een energiebar van sportvoedingswebshop Smaakte me prima en met een vers flesje water in het vooruitzicht kon ik er wel weer een tijd tegenaan.
Ik ben blij wanneer de eerste 10 km voor mijn gevoel om gevlogen lijken te zijn. Ik loop met een brede glimlach en zwaai naar iedere fotograaf die ik tegenkom. Ik besluit om ook iedere 10 km een update te sturen naar familie en verschillende vrienden. Vlak voor de 10 km kom ik mijn vriend nog een keer tegen en dan gaan we Bois de Vincesses in. Het is een mooi park waar ik nog nooit eerder was geweest. Wanneer we hier weer uitlopen zitten we op km 19 en daar staat mijn vriend me weer aan te moedigen. Ik zag hem niet maar voordat ik het wist liep hij een paar meter met me mee. Hij benoemde dat ik goed op ons afgesproken schema lag. Hij ging er echter vanuit dat ik om 10 uur was gestart en niet om 9.43 zoals het daadwerkelijk bleek te zijn. Ik benoem dus ook dat ik totaal niet op dat schema lig maar wel heerlijk aan het genieten ben en het fijn vindt hem iedere keer te zien. Ik weet dat de volgende stop weer bij Bastille zal zijn. Dat is km punt 22 dus vrij snel.
Wanneer ik op het halve marathon punt ben besef ik mij dat ik op de helft ben. Ik vind het moeilijk te beseffen dat ik dezelfde afstand nog een keer af zou leggen. Echter moet ik ook toegeven dat ik tot op heden nog geen klachten had. Het lopen ging goed en vrijwel automatisch. Mijn tempo was vrij constant tussen de 6.30 m/km en de 7.00 m/km ik vond het prima omdat het super lekker voelde! Ik besluit nu toch maar gebruik te maken van de dixie want de laatste kilometers was ik al aan het nadenken over hoe en waar ik zou gaan plassen. Opgelucht en met een lege blaas ren ik daarop verder. Bij Bastille zoek ik naar mijn vriend ik zie hem niet en denk misschien dat ik hem later nog tref en dat hij ergens anders staat. Ik loop door en geniet van het publiek en de vele bandjes etc. langs de route.
Op de 25 km liepen we door de tunnels heen. Heerlijk een tijdje uit de zon, veel kabaal en lekker zingen. Ik vond het opvallend dat toen we de tunnels uit liepen ik veel lopers tegen kwam. Ik had zelf een vrij constant tempo gelopen en wilde dit graag voortzetten. Niet wandelen was mijn einddoel samen met een lekker portie genieten. Wanneer ik net uit de tunnels ben belt mijn vriend. Hij vraagt waar ik loop. Ik benoem dat ik op km 28 ben. Hij benoemd dat hij nu naar het volgende punt gaat dat hij me bij Bastille heeft gemist en nu naar 34/35 km punt zal gaan. Het punt vlak voordat we Bois de Boulonge in zouden rennen.
Op km 30 begon ik mijn voeten te voelen. Het zal mijn laatste race en ronde zijn op mijn New Balance Foam 1080 schoenen. Ik heb er veel mooie herinneringen aan en veel kilometers op mogen lopen. Bovendien had ik al een hele mooie beloning bij Salon du running gekocht en kijk ik uit naar de herinneringen die ik daarop mag maken. Rond de 31/32 km had ik weer een gelletje mogen nemen. Echter bleek ik deze onderweg verloren te zijn. Dit kon ik merken en vond ik vooral rond km 34 erg zwaar. Het fijne was wel dat op km 35 mijn vriend weer aan de kant stond. Hij stond na de laatste waterpost, waar ik ook vriendelijk, voor de eerste keer deze marathon, een stuk banaan aan nam. We vonden elkaar dit keer wel en hij schreeuwde me nog heel veel succes toe voor de laatste kilometers. Hij zou nu naar de finish gaan reizen en ik renden ondertussen Boise de Boulonge in.
Een punt waar het publiek in mindere getalen aanwezig was. Waar ik voor het eerst geconfronteerd werd met verschillende Finishers. Mensen die al klaar waren en andere lopers aan het aanmoedigen waren in hun finisher shirt met hun medaille om. Op 7 km voor het einde vond ik dat confronterend. Op 2 km voor het einde kon ik ervan genieten, ik kon de finish ruiken en wilde er over gaan knallen. Voor zover het nog kon want die laatste kilometers waren wel zwaarder. Ik kon het ook merken aan mijn snelheid, maar vooral aan mijn hartslag, hij was gemiddeld 10 slagen hoger namelijk tussen de 160 en de 170.
Wanneer ik weet dat ik nog maar 2 km moet rennen pak ik mijn muziek. Ik zoek het nummer van Nielson op. Het nummer hoogste versnelling. Deze wil ik mijn aller laatste kilometer gaan beluisteren. Vrij snel heb ik hem gevonden en staat deze start klaar. Ik zie het bord van 41 km. Ik besluit nog niet te gaan versnellen even wachten ik zet het nummer aan en begin mee te zingen. Vooral dit stuk probeer ik zover het nog lukt hardop mee te zingen.
Dus geloof in jezelf
Juist wanneer het lijkt alsof
Alsof het niet meer loopt
Je kan rennen, rennen, rennen met je hoofd omhoog
Hoog, hoogste versnelling
Word wakker want dit is jouw droom
Bij de laatste rotonde staat verschillende vrijwilligers opgesteld, iedereen aan te moedigen en te klappen. Het voelt als een soort ere haag. Ik kan nog versnellen en doe dit ook terwijl ik aan het zingen ben. Ja ik zing hard op mee, ik weet dat niemand om mij heen zal verstaan en anders trek ik me er lekker niets van aan. Ik zie de finish boog van Asics. Maak nog een laatste filmpje voor mijn instastory en ren erop af. Niet voluit maar wel degelijk sneller dan de andere kilometers ervoor. Het is nadat ik mijn polar horloge heb uitgelezen zelfs mijn snelste kilometer geweest. Wanneer ik vrolijk met de handen in de lucht over de finish ben gekomen besluit ik eerst een paar meter verder op stil te gaan staan. Ik kijk achter me en zie andere lopers finishen. Ik kijk voor me en zie in de verte de Arc de Triomphe. Ik heb op dit moment nog geen idee waar mijn vriend ergens zal staan maar weet dat ik hem wel ga vinden. Ik ben benieuwd naar mijn netto tijd, zelf den kik dat dit rond de 4 uur en 45 min zal liggen. Ik heb een paar keer moeten stoppen om water te pakken van tafel en voor die banaan moest ik ook even dringen. Wanneer ik hier langer over nadenk lekker genietend van de zon, dat kan namelijk prima als je maar niet aan het rennen bent, benoem ik naar mezelf dat die tijd ook helemaal niet interessant is. Ik vraag me hardop af of ik genoten heb en kan dit alleen maar met JA beantwoorden. Het was een prachtige run, een mooie omgeving en eigenlijk heb ik hem best relaxed kunnen lopen! Ik ben niet buiten adem, mijn benen bewegen ook na even stilstaan nog en ik loop weer verder.
Eerst maar eens even mijn finisher shirt ophalen. We krijgen er ook een poncho bij maar ik besluit deze niet te gebruiken maar te bewaren. Vervolgens richting de medailles. Ik zie ze van verre al schitteren, iedereen in Parijs is een winnaar en krijgt een prachtige mooie gouden medaille. Ik vind hem persoonlijk lijken op de zon en het is dus echt een passende medaille bij deze schitterende zonnige dag. De vrijwilligster die hem aan mij geeft wil wel even met mij een selfie maken en ik vraag waar ik de medaille kan laten graveren. Ze kan me uitleggen dat ik mijn inleg met tijd thuisgestuurd krijg als ik dit vooraf al heb besteld. Ik bedank haar vriendelijk en loop door. Je kan kiezen uit meerdere stukken fruit en ik besluit om even lekker een appeltje voor de dorst weg te werken. Pak nog een flesje drinken en kijk op mijn telefoon. Een gemiste oproep van mijn vriend. Ik probeer hem terug te bellen maar dat lukt niet. Ondertussen krijg ik een bericht dat hij bij de eerste uitgang rechts staat. Ik loop erheen en zie hem staan,vrolijk zwaai ik met mijn medaille in de lucht en loop naar hem toe.
Trots krijg ik een kus, bekijkt hij mijn medaille en lopen we richting de Arc de Triomphe om even wat foto’s te maken. Ik geniet met volle teugen. Ik heb het nog wel warm (maar dat is het ook) maar ik kan alles nog pijnloos bewegen. Ik merk dat ik lang gelopen heb, dat mijn voeten gevoelig zijn maar vertel vol enthousiasme wat ik onderweg heb gezien en gedacht. Wandelen was een optie voor een tijd maar ik ben blij dat ik doorgezet heb en dat ik heel erg genoten heb van de hele run.
Wanneer onze mini fotoshoot bij de Arc de Triomphe voltooid is gaan we richting het hotel. Al wandelend besluiten we waar we even gaan eten. Daar aangekomen besluit ik dat ik finisher shirt aantrek en mijn schoenen uittrek. Ik krijg mijn slippers die in de tas zitten aangereikt en wow wat voelt dat lekker. (Debbie bedankt voor de tip!)
ik bestel een heerlijke hamburger en een biertje. Dit heb ik verdiend en ondertussen loop ik even naar de wc. Dit gaat met een wenteltrap naar beneden. De trap is direct een uitdaging. Het gaat stijfjes maar nog steeds zonder pijn! Fijn ik weet namelijk ook niet wat ik wel en niet kan verwachten het is immers mijn eerste marathon. Wanneer we onze lunch op hebben lopen we naar het hotel waar ik me ga opfrissen. Ik laat het bad namelijk lekker vollopen met warm water, om dit vervolgens wanneer ik er in zit lekker te laten afkoelen. Op deze manier zullen mijn spieren ook langzaam koelen en dus beter herstellen… het was een tip van mijn sportmasseur.
Wanneer ik opgefrist ben. Het hele thuis front, vrienden en Instagram front op de hoogte heb gebracht dat ik die finish ‘gewoon’ gehaald heb besluiten mijn vriend en ik om nog even te chillen op bed. Na een half uurtje zijn we weer naar buiten gegaan. Het was nog steeds 26 graden. Ik loop met de jas op mijn armen voor de terugweg als het kouder is. We gaan op zoek naar een terrasje om de prestatie te vieren en van Parijs te blijven genieten. Wanneer we deze gevonden hebben genieten we er volop van. We gaan daarna op pad om dichterbij het hotel een hapje te eten en uiteindelijk zijn we om 23.00 uur terug op onze kamer en in ons bed.
Wat een geweldig marathon weekend was dit. Als we dan ook op maandag onze spullen in pakken besluit ik mijn medaille dichtbij me te houden, ik heb hem in mijn handtas gestopt en daar zit deze nog steeds in. Het was een geweldig weekend en of ik ooit weer voor een marathon zou gaan trainen. Ja! Maar ik denk wel dat ik verwend nu ben door het feit dat ik met deze prachtige buitenlandse marathon begonnen ben. Ik ben bang dat een Nederlandse marathon mij tegen gaat vallen, maar wanneer je het niet probeert weet je het ook niet. Dit wordt waarschijnlijk ooit vervolgd!
Oh ja.. het was natuurlijk een PR (mijn eerste marathon dus gegarandeerd een pr 😉 )
4.44,51 is mijn officiele tijd!! Whoop whoop ik ben er trots op !
RunwithJoy.ce 