Toen ik vorig jaar hoorde dat ik samen met Mirjam de New York marathon ging lopen en we het hotel naar keuze konden boeken was ik extreem blij maar iets klopte er voor mijn gevoel niet. Dat gevoel werd helaas waar in juni kregen we te horen dat de race gecanceld was (wat ik overigens heel goed begrijp). Toch besloot ik om me niet automatisch in te laten schrijven voor dit jaar. Wel besloot ik hem virtueel te gaan lopen. Dat was echter een grotere uitdaging dan dat ik in juli had kunnen bedenken toen ik mij had ingeschreven.
De new York marathon kon je virtueel lopen tussen 17 oktober en 1 november. Ik had in het weekend van 1 november het ‘berenloop’weekend op Terschelling gepland, daar wilde ik niet de marathon afstand voltooien.
Het zou daarom het weekend ervoor in mijn agenda gepland staan. Echter door mijn enkel blessure, liep ik tot 5 oktober met gips om mijn been. Heb ruim een maand niet kunnen trainen. Zelfs de virtuele loop was in gevaar! Ik wilde echter niet opgeven zonder het geprobeerd te hebben. Ik had de elliptigo in bruikleen en wilde het daarop eerst voltooien, echter moet je je officiële race tijd doorgeven en dat zou dus niet overeen komen met wat ik normaal zou lopen aan km/hr. Zo besloot ik op zaterdag 24 oktober dan toch echt de ‘stoute ‘ schoenen aan te trekken. Ik maakte een plan wat enig zins (ongetraind) realistisch zou kunnen zijn.
Ik liep gelukkig al niet meer met een brace en trok de (nieuwe) stoute schoenen aan. Ik wilde in mijn mooie blauwe spire 4 lopen die ik had besteld bij 361 europe. Het plan was als volgt, 42x de volgende interval zou herhalen .. 700 meter wandelen en 300 meter rennen. Telefoon goed opgeladen en een extra oplader mee in de tas. Back up geregeld voor als ik onderweg opgehaald moest worden en een route uitgestippeld en in mijn Garmin ingeladen. Ik was er helemaal klaar voor om te gaan ‘racen’. Op zaterdag dus de wekker vroeg gezet, nee geen voorbereiding geen krentenbollen in huis waar ik normaal best lekker op kan lopen. Wat ik precies heb gegeten weet ik niet, dit zal zomaar wat kwark kunnen zijn. Ik weet alleen dat ik nog wel dacht, hmm ben benieuwd hoe dit gaat want normaal eet ik dit niet voor de tijd.
If you don’t try, you’ll never know
Lets Go!
Ik begon tijdens mijn route met een groot gedeelte te lopen van de route van mijn aller eerste halve marathon. Vervolgens de Sallandse heuvelrug over lopen. Ik kwam hier ook vaker met de elliptigo en al rennend was het net zo mooi. Ik eindigde het laatste stuk van de route door over 1 van mijn favoriete paadjes te lopen wanneer ik op pad ga voor een lange duurloop. Mijn man kon mijn route volgen via strava kon hij zien waar ik zou lopen. Zelf droeg ik mijn aftershokz aeropex voor de muziek/podcasts maar ook zodat ik mijn voortgang kon horen via de New York city marathon app. Dat was een bijzondere ervaring overigens, want tijdens de race vertelden verschillende mensen die ook de marathon van New york een keer gelopen hebben over hun ervaring toen ze op dat betreffende punt aankwamen. Hierdoor kijk ik eigenlijk alleen nog maar meer uit naar het feit om deze marathon toch ooit in het echt te mogen lopen. Het zelf te gaan ervaren en de hele sfeer in mij op te nemen.. en natuurlijk mijn virtuele new york tijd te verbeteren, haha.
Als ik op de halve marathon afstand zit komt mijn man mij ineens tegemoed rijden met de auto. Hij heeft wat drinken mee, mijn mobiele drankpost altijd fijn! hij vraagt hoe het gaat en of hij straks nog even een stuk mee moet fietsen. We spreken af dat hij dat gaat doen, ik kijk er naar uit ik ben ondertussen al 3 uur onderweg dus een beetje gezelschap is welkom. Het stuk over de sallandse heuvelrun vind ik zwaar en moeilijk. Het komt misschien omdat er natuurlijk wat hoogte meters in zitten, niet veel hoor want ik heb het fietspad aangehouden om op te lopen en ik passeer niet de top. Het is een miezerige dag dus gelukkig loop ik niet veel fietsers in de weg. Als ik eenmaal bij mijn favoriete paadje kom langs de Regge dan komt mijn man mij tegemoet fietsen. Hij kent dit pad niet en is enig zins verbaasd hoe het eruit ziet. Hij moedigt me aan, ik heb het namelijk zwaar we zitten op 35 km en ik heb zere heupen. Niet gek ik loop ongetraind, maar ik wil wel doorzetten. Ik ga niet nu nog opgeven, ik bedenk zelf dat ik nog onder de 6 uur wil finishen. Het gaat niet meer soepel en al helemaal niet snel die 300 metertjes, maar ook het wandeltempo is lager. echter wanneer ik het dorp weer in loop loop ik in central park volgens de app. Het lijkt wel of ik de finish ruik, ik krijg een soort van hernieuwde energie en wilskracht. Ik finish enorm blij, onder het gejuich van de app en felicitaties. Ook op instagram deelde ik mijn vorderingen (kijk hier terug) en dus ook mijn finish. Ik voel me enorm gesteund door iedereen en eenmaal thuis verlang ik eigenlijk het liefste naar een warm bad. Helaas hebben we die niet dus werd het een lange warme douche.
Na de race
Na het douchen smeer ik mijn benen en heupen en onderrug goed in met flexpower. Deze reageert snel waardoor ik heerlijk opwarm. Ook trek ik fijn een joggingsbroek aan met een relaxte trui want ik ga deze dag helemaal niets meer doen. Ik ben mega trots! maar ook kapot! Ik ben bang voor de spierpijn, al is het bij de heupen en in mijn rug al snel weg, mijn benen daarentegen zijn not amused.
maar mega blij en trots kan ik zeggen, 8 weken nadat ik de blessure heb opgelopen en 19 dagen nadat mijn enkel uit het gips ging, liep ik 42, 195 meter in 5.59,21 de virtuele New York Marathon uit!
In januari heb ik dan eindelijk de medaille ontvangen en kan ik deze nu ook trots met jullie delen!
RunwithJoy.ce 