Marathon Rotterdam 2022 raceverslag
Ondertussen al weer een aantal weken geleden, ga ik toch een poging wagen om deze Marathon feelings op papier te zetten. Want dat ik de marathon van Rotterdam zou lopen in 2022 was eigenlijk niet de bedoeling. Als je echter een super leuke uitnodiging krijgt om hem samen met 2 andere toppers (Mirjam en Deborah) te gaan lopen dan kan je eigenlijk ook geen nee zeggen. Dus van ik ga naar Rotterdam in april maar niet voor de marathon hooguit voor de kwart, ging in februari dan toch de marathon training beginnen!
Tijdens de trainingsperiode heb ik vooral op hartslag getraind. Dit was voor mij niet heel motiverend en mentaal lastig. Ik denk echter wel dat het mij heeft geholpen dat ik de marathon voor mijn gevoel relaxed kon lopen! Ik zeg niet dat ik het onderweg niet zwaar heb gehad, echter mijn herstel is nog nooit zo snel geweest! Laat ik begin met een verslag over het weekend, anders blijf ik er maar om heen praten.
Op naar Rotterdam!
Het kost een rib uit mijn lijf en kan ik er een hele mooie vakantie van boeken, toch besloot ik samen met mijn man het hele weekend in Rotterdam te verblijven. Ik weet uit eerdere marathons dat mij dit uiteindelijk veel rust geeft als ik weet dat ik lopend naar het startvak kan gaan en niet afhankelijk ben van het openbaar vervoer. Op vrijdag gingen we eerst naar het Depot Boijmans Van Beuningen, om daarna dan ook alvast de Expo over te lopen en het startnummer op te halen. Het voordeel van de vrijdag is dat het wat rustiger is, (lees veel rustiger dan de zaterdag). Na de expo nog even lekker een stuk gewandeld, ik had besloten om niet meer te gaan rennen voor de marathon, dus de beentjes konden wel wat extra stappen aan.
De zaterdag had ik in de middag afgesproken met Deborah en met Mirjam, de zoon van Deborah was er ook bij want hij rende 2,5 km helemaal alleen voor het eerst! Hij had super knap gelopen! Samen gingen we voor zijn race de startnummers van Deborah en Mirjam ophalen. Zelf had ik mijn startnummer ook mee zodat we ook leuk foto’s nog konden maken. We kwamen tijdens de Expo nog bekenden tegen en maakten af en toe een praatje. Vervolgens was het racetijd voor de zoon van Deborah en waren wij natuurlijk aan het cheeren. Na de tijd een hapje eten, nog wat foto’s maken en was de middag al weer voorbij! Tijd om afspraken te maken voor de volgende dag waar we zouden afspreken omdat het plan is om samen deze marathon te gaan rennen. Op dat moment denk ik wel ik hoop dat ik het tempo van de dames bij kan houden, want zij hebben echt mooie tijden gelopen in hun voorbereiding waar het voor hen beter voelde dan voor mij terwijl ik beduidend langzamer mijn duur lopen liep.
De marathon
Waar ik van vrijdag op zaterdag prima had geslapen in het hotel, was de zaterdag naar zondag beduidend slechter, ik hoorde iedereen die langs onze kamer liep op de gang en kon mijn slaap niet vatten. Gelukkig wel wat uurtjes gemaakt om vervolgens voor de wekker weer wakker te worden. Ik had al mijn kleding en spullen al klaargelegd, wat ik voor het ontbijt zou aantrekken en pakken en wat ik na het ontbijt nog wilde doen. Bij het ontbijt had ik gehoopt op banaan, maar helaas was dat er niet, ik keek of er misschien krentenbol was, maar ook dat was er niet. Dit zijn normaal 2 producten die ik graag voor de race eet, alternatief is dan een witte boterham met pasta, het liefste 2. Het koste mij veel moeite om in de drukte om me heen rustig te eten. Mijn maag had er geen zin in en ik moest me er echt toe zetten om te eten. Gelukkig 2 broodjes, kopje koffie en wat water met carbloader erin weer terug naar de kamer om o.a. de sokken aan te trekken, schoenen te strikken en een tasje in te pakken voor na de race.
Deborah zou bij het metrostation naast het hotel uitstappen en ik zou haar daar opwachten om samen naar schouwburgplein te lopen en vervolgens naar het startvak. Haar bus had echter vastgestaan waardoor ze 15 min later bij het afgesproken punt aan kwam, plan werd aangepast naar spullen op de kamer droppen en dat mijn man ze na de race mee zou nemen naar schouwburgplein zodat we daar wel warme kleding zouden hebben. Met wat meer rust lopen naar het startvak. Het koste wat klimmen en klauteren, een telefoontje omdat we niet meer bij het afgesproken punt konden komen, maar Mirjam had ons snel gevonden en ook Saskia sloot gezellig aan in het startvak. Lee had toen al gezongen .. een paar nerveuze koppies in het startvak, een selfie en uiteindelijk was het bijna tijd om te gaan rennen. De spanning steeg ik kon het voelen in mijn buik, maar ik had er wel zin in. Ik hoop op dat moment van harte dat ik de hele tijd bij de dames kan blijven lopen, we gaan het zien.
We proberen rustig te starten, gaan iets sneller dan gepland maar het voelt goed voor ons alle 3. In het begin praten we nog rustig af en toe met elkaar over wat we om ons heen zien. Hoe de route zal gaan. Het valt mij op dat ondanks dat ik deze marathon als 2x eerder heb gelopen, dat ik weer andere dingen zie dan tijdens de eerdere marathons in Rotterdam. Mijn man staat soms aan de kant en maakt een aantal foto’s terwijl wij rennen. Ik heb sleeves aan maar die beginnen te irriteren op 3 km en na 8 km doe ik ze af om ze bij de 9 km aan mijn man te geven (lees zijn richting op te gooien). Het tempo is stabiel en we lopen mooi door. Bij 17 km begin ik het mentaal zwaar te krijgen, ik begin te merken dat ik niet gewend ben om dit tempo te lopen op langere afstand. We gaan niet super hard, mijn benen zijn ook niet moe, het is een mentale drempel waardoor ik niet weet of ik nog wel verder wil, kan ik dat wel?! Ik haal snel de twijfel uit mijn hoofd, ik probeer iedere negatieve gedachte om te zetten in een aantal (meer dan 2) goede positieve en dat werkt. Uiteindelijk bleek het niet alleen bij mij te zijn op dat moment. We besluiten vanaf het halve marathon punt ongeveer samen om tijdens de waterposten goed te drinken en even te wandelen. De finish is het doel en hopelijk lopen we ook nog een mooie tijd. We kijken uit naar de Erasmusbrug, als we daar weer overheen zijn dan is het ‘nog maar’ een rondje van iets meer dan 14 km.
“There is a moment in every race.
A moment where you can either quit, fold, or say to yourself,
‘I can do this.'”
Ik kijk vooral uit naar alle supporters, we weten dat er op een aantal punten in dat laatste rondje bekenden staan. Ik vind dat altijd heel fijn en scan dan ook bewuster het publiek dan wanneer ik niet weet of er bekenden staan. Ook vind ik aan dit gedeelte het fijn dat je soms andere lopers ziet die al richting de finish rennen. Wel besef ik dan altijd dat zij er al bijna zijn. Ik ben op de 30 km heel blij dat ik nog steeds met Mirjam en Deborah kan mee rennen, ook ben ik heel blij dat ik geen fysieke klachten heb, ja mijn voetzolen beginnen wat te branden maar vorige keer haakte ik bij de 30 km af en had ik echt wel last van mijn heup, dat is nu niet het geval.
In het kralingse bos kijk ik weer uit naar het 34 km punt waar Harry (DJ Flyon) staat met zijn rode dj brandweerwagen. Ik maak er een dansje en we rennen weer door. Tijd voor de filmpjes, ik weet dat er voor mij geen filmpjes zullen zijn, ik hoop dat eigenlijk stiekem altijd wel. Bij het laatste scherm zien we ineens Frouke! Zij heeft een leuke boodschap ingesproken voor Deborah, echt super leuk. Ik kijk uit wat nog komen gaat. Het stuk bij Crooswijk vind ik altijd te gek. Ja het is druk en je kan niet echt met zijn 3en naast elkaar lopen, maar de support is daar zo groot, je wordt echt aangemoedigd, het is altijd een feestje om er door heen te rennen.
Wanneer we de kubuswoningen onderdoor zijn gegaan valt bij mij het geloof binnen dat ik 1 de finish ga halen maar 2 het gewoon is gelukt om bij de 2 dames te blijven rennen. Ik ben zo blij en geef dit ook aan bij de dames. We kijken uit naar de finish en dan is het zo ver, we draaien de Coolsingel op. Opnieuw dat publiek, het bezorgd me kippenvel, we wakkeren het nog een beetje extra aan en ons tempo gaat ook wat omhoog. Samen met zijn 3en finishen we de handjes omhoog en een glimlach op ons gezicht! We hebben de marathon gerend, samen! Zowel Deborah als Mirjam hebben weer een mooie nieuwe beste marathon tijd genoteerd. Wetende dat als alle puzzelstukjes in elkaar zullen vallen, ze nog sneller zouden kunnen! Echter zijn we alle 3 heel blij met een eindtijd van 4.49,21! Burgemeester Aboutaleb staat na de finish en feliciteert iedereen en natuurlijk gaan we even met hem op de foto. We krijgen van Nathalie die als vrijwilliger na de finish staat al direct een medaille en we worden ook nog geïnterviewd door TV Rijnmond. Het hele feest compleet! Trots en blij lopen we naar het schouwburgplein waar mijn man klaar staat met onze tassen. De rij van het graveren, ook al heb ik er voor betaald, laat ik aan mij voorbij gaan.
Uit gekkigheid probeer ik nog even een radslag te maken, dit lukt me en we moeten er even flink om lachen. Dan nemen we afscheid van Mirjam, zij gaat weer naar het hotel om even op te frissen en dan naar huis te gaan rijden. Wij gaan met Deborah en haar man op pad om dat finishbiertje te drinken. Wanneer Deborah en ik de kroeg in lopen krijgen we nog een klein applaus want we lopen natuurlijk trots met onze medaille om. Na 1 biertje gaat Deborah samen met haar man lekker naar huis en blijven ik en mijn man nog voor een tweede. De marathon wordt nog even nabesproken en eenmaal in het hotel ga ik heerlijk in bad. Nagenieten kan beginnen en stiekem denk ik al weer aan wat mijn volgende marathon zal gaan worden…
RunwithJoy.ce 
Een reactie op “You never walk alone”