Leave nothing but Footprints

Raceverslag – Sallandtrail 2019

Zaterdagochtend 9 maart gaat mijn wekker om half 7. Ik ben nog op het werk en heb slaapdienst. De nacht verliep rustig maar toch had ik ontzettend slecht geslapen.  Ieder uur van de klok heb ik gezien of het door de spanning voor de tijd kwam of het feit dat ik niet in mijn eigen bed lag, ik weet het niet. Het zij zo ik zal ermee moeten dealen. Ik kleed me gauw aan in mijn hardloopkleding en maak mijn ontbijt klaar. Zorg dat alles werk technisch gedaan wordt en op tijd kan ik de auto instappen zodat ik op tijd bij de Sallandtrail zou arriveren.  Ik rijd dus direct door naar Nijverdal, hopende dat ik nog ergens zou kunnen parkeren. Gelukkig was dat zo opgelost, in de woonwijk waar al vele auto’s stonden was er ook nog een plekje voor mij. Oké ik ben er klaar voor, toch, althans ik denk het wel. We gaan het zien, mijn doel is gaan genieten en zo loop ik in mijzelf te praten richting zwembad het ravijn. Waar ik mijn startnummer ga ophalen en waar start/finish zal zijn.

Great things never came from comfort zones

Wanneer ik bij het Ravijn aankom schrik ik van de lange rij voor het afhalen van de startnummers.  Het blijkt echter op letter te gaan van je achternaam. In mijn geval de letter B en daar stond nou net niemand. Vrij vlot had ik dus mijn startnummer en loop ik naar de kleedkamer. Hopende dat er een wc is want ik moet best wel nodig en beneden staat er een flinke rij dames al te wachten. De kleedkamer is echter een grote ruimte maar zonder toilet. Ik besluit daar dat ik in mijn T-shirt ga lopen. Ik spelt mijn startnummer op, maak mijn rugtasje verder in orde en sluit vervolgens beneden aan de rij. Ik zoek contact met Nicole die ook mee loopt vandaag en niet veel later zien/spreken wij elkaar. Als het toilet bezoek afgerond is lopen we rustig naar het start/finish gebied buiten. De afstanden van de 50 mijl en de 50 km zijn al vertrokken. Het begint me nu wel te kriebelen in mijn buik. We maken nog een paar foto’s en gaan vervolgens verder naar achteren om zo de snelle lopers of mensen die een bepaalde tijd willen lopen de ruimte te geven.

De start
Voordat ik het echt goed door heb begint de start en rustig schuifelt de groep naar de startboog en vanuit daar gaat het op rustig tempo richting het bos, eerst door de poort wat even voor een opstopping zorgt. Het trekt het veld ook direct een beetje uit elkaar wat prettig is aangezien op het moment dat we het bos in gaan direct op een smal pad omhoog lopen. Daar staan wij helaas even stil en moeten we wandelen, wanneer we kunnen dribbelen en uiteindelijk weer lopen wens ik Nicole succes en probeer ik een lekker tempo voor mijzelf te zoeken.

In het begin is het nog redelijk breed en kan je lekker langs elkaar heenlopen, ik wordt ingehaald en haal zelf ook wat mensen in. Iedereen is rustig aan het kletsen en ik geniet van de eerste meters. Terwijl ik nog een juist ritme en pace aan het zoeken ben vliegen de eerste kilometers al weer voorbij. Ik merk dat ik op een gegeven moment vrij snel loop en probeer in te houden. Mijn gevoel zegt ook dat we veel naar beneden lopen een beetje vals plat omlaag soms. Ik ben bang dat het de  laatste kilometers daarom nog wel eens heel zwaar kunnen worden. Of ik de hoogtekaart van te voren bekeken heb, nee en dat is met een reden. Ik wil me graag laten verrassen, kan ik ook nergens tegenopzien of naar uitkijken. De eerste 5 km loop ik te snel, ik was niet van plan om onder de 30 minuten de eerste 5 km door te komen maar volgens mijn horloge kwam ik op 29 min langs het 5 km punt. Ik zie het staan en denk hardop, ik loop nu lekker en ga vanzelf wel langzamer lopen.

Ik geniet ondertussen van de leuke smalle paden waar we overheen gaan. Ik kan je wel benoemen dat die mijn voorkeur hebben ten opzichte van de brede paden. Ik krijg er echt een blij gevoel bij als ik daar op loop. Op een gegeven moment krijg ik buikpijn bij 6km. Dit voelt niet lekker, ik probeer me er niet op te focussen en verplaats mijn gedachten naar mijn ademhaling, totdat ik de zon door de bomen zie schijnen wat een prachtig gezicht is. Ik ben weer even afgeleid.  Wanneer we op 7 km zijn besluit ik een gelletje te nemen, plan is om dan bij de verzorgingspost iets te eten die op 12/13 km zal zijn en op 19 km nog een gelletje te nemen. Ik krijg hem echter niet makkelijk open en dat zorgt weer voor afleiding. Ik zie namelijk wel een beetje op tegen dit gelletje vanwege de buikpijn van iets eerder. Wanneer we op een wat breder pad lopen wat omhoog loopt ben ik net het laatste uit het gelletje aan het knijpen/wringen. Ik denk nog bij mijzelf wel blijven opletten waar je loopt. Echter voordat ik het door heb lig ik met een gelletje in mijn mond op mijn handen en knieën op de grond. Ik bedenk me niet en spring weer overeind, ik loop snel door en vouw ondertussen het gelletje dicht en stop hem terug in mijn rugtas .

Leave nothing but footprints

Ik ben blij dat ik niets ernstigs voel, mijn handen zitten alleen onder zand en die klop ik af. Ik kijk een keer al lopend naar mijn knieën en mijn broek maar daar zie ik ook alleen maar een beetje zand. Het is allemaal goed gegaan dus lekker door bikkelen. Ik bedenk me ondertussen wanneer ik even wat ga drinken. Ik heb namelijk nog steeds buikpijn en ook nu een heel vol gevoel. Ik heb isotone sportdrank in mijn flipbelt flesje zitten. Ik besluit dat ik nog wel even zonder kan.  Onderweg klets ik even met een paar lopers en geniet ik van de mooie natuur. Ik ben wel heel benieuwd hoe de route er uit ziet als alles in bloei staat. Je loopt namelijk door een heel bebost gebied en de bomen zijn nu nog kaal.

Foto gemaakt door Sander Bennink    en     door Annemarie Aufderhaar           

Wanneer we op een gegeven moment bij een verzorgingstehuis aan komen weet ik dat we bijna bij de verzorgingspost zijn. Eenmaal daar aangekomen kijk ik mijn ogen uit, water, sportdrank, cola, chocola, chips, winegums, fruit, zelfs kersenvlaai. Als ik aan kom lopen lijkt het wel een buffetje, iedereen doet rustig aan en pakt rustig waar hij /zij zin aan heeft. Staat stil en kletst met elkaar een enkeling rent door en slaat het gebeuren over een ander neemt snel een paar slokken maar niets zoals ik het ken van een wegwedstrijd dat ze voor je klaar staan en mensen hard voorbij rennen. Ik besluit een slokje cola te nemen vanwege mijn buik en een bekertje water. Ik neem niet wat te eten. Ik heb geen idee hoe mijn buik zou reageren als ik nu een stuk vlaai eet en dan weer ga rennen. (dit had ik ook niet gedaan als ik geen buikpijn had). De eerste helft heb ik inderdaad lekker doorgelopen maar dit voelde goed. Ik heb 1.11.43 gelopen over de eerste 12 km en loop dus net boven de 10 km per uur. Op dit moment weet ik dat niet want na 8 km heb ik de tijd gelaten voor wat het is. Pas toen kon ik het loslaten en zette ik mijn horloge alleen nog maar op het feit dat ik mijn hartslag kon zien.

De tweede helft

Zo voelde het althans, ik had ongeveer 3 minuten stilgestaan en gekletst bij de verzorgingspost als ik mijn horloge uitlees, want ik heb hem niet op pauze o.i.d. gezet. Tijd om terug te gaan naar waar je begonnen bent zeg ik tegen mezelf. Ik loop het parkje af waar allerlei woningen liggen van het verzorgingstehuis en zwaai naar een paar oude mensen die staan te klappen en/of te kijken  en dan gaat het zo weer het bos in. Voor mijn gevoel bestaat de tweede helft uit veel meer klimmen.  Of dit daadwerkelijk zo is kan je zien in dit tabel waar de hoogtemeters keurig worden aangegeven.

Als ik het zo bekijk had mijn gevoel gelijk. Ik begin wel lichtelijk iets te mopperen wanneer we omhoog lopen maar ergens is dit wel een sterk punt van mij. Ik loop namelijk best veel op met een andere vrouw die ik op die momenten in haal. Ik loop op de vlakke stukken rustig door en dan haalt zij mij weer in en bij een volgende klim haal ik haar weer in en zo voort totdat ze mij op een gegeven moment niet meer inhaalt. Dat is vlak voor de zandkuil. Echt een pittig stuk, geweldig om er in te rennen, ik spring als een blij ei omhoog, maar eruit…. Dat is echt pittig! Ik ken hem van de strongman en strongsisterrun. Ik wist dat het erin zat en toch toch vloek ik binnensmonds, maar het publiek maakt dat ik doorzet. Mijn gezicht maar ook mijn gedachten weer om kan toveren naar een lach en dat ik serieus van het laatste stukje klimmen kan genieten. Dat kan ik overigens bij alle klimmetjes en bij allemaal gaf ik mijzelf letterlijk een schouderklopje omdat ik het al hardlopend gedaan had. In mijn hoofd geef ik mij een beloning als ik het einde van de helling haal en dribbel ik rustig even uit om weer op adem te komen. Bij de diepe zandkuil nam ik even wandelrust. Mijn hartslag is op hol en ik drink ondertussen even wat. De eerste keer dat ik aanspraak maak op mijn eigen sportdrank.

Foto’s gemaakt door Sander Bennink

Al vrij vlot voelt het allemaal weer onder controle en vervolgt de route. Nog maar 3 km te gaan. Ik geniet ontzettend en vind het echt heel erg leuk, ik ben nu al trots want ik weet dat ik die finish ga halen. Mijn eerste trail 25 km lang en ik ga het gewoon halen! Wat voel ik mij trots. Vooral omdat ik ook nog nooit zo lang heb gelopen zonder muziek. In mijn eentje en ook nog zonder muziek! Mentaal geeft dit een enorme boost. De benen voelen eigenlijk nog best goed al vinden de zolen van mijn voeten het wel even wennen. De laatste meters gaan via het pad wat ik wandelend omhoog heb gelopen lekker rennend naar beneden. Ik ruik de finish en vlieg erop af! Bij de finish wordt je ontzettend vrolijk binnengehaald door de organisatie en met beide handen in de lucht finish is. Mijn tijd.. geen idee ik zet mijn horloge op pauze en ontvang met trots mijn medaille. Ik vind hem prachtig en hij voelt voor mij heel bijzonder. Ik zie vervolgens dat ik op 24.96 gestrand ben. Ik besluit die laatste 40 meter even te rennen over het grasveld en op 25.00 druk ik af met een tijd van 2.35.00 ! Bizar maar zo blij met deze mooie tijd! Wat de officiële tijd is weet ik niet daar kom ik pas veel later achter, maar super tevreden ben ik met 2.34,34.

happiness is .. the finish line of a race surrounded by cheers

Na de finish staat er warme bouillon, cola en water voor je klaar, ook hier weer winegums, fruit, ontbijtkoek als ik het goed zag. Genoeg om de innerlijke mens weer gelukkig te maken. De vrijwilligers onderweg en bij de verzorgingsposten zijn allemaal stuk voor stuk enthousiast, vriendelijk en moedigen je aan. De sfeer is geweldig het lijkt wel een hele grote familie, lopers, organisatie en vrijwilligers. Omdat er geen duizenden deelnemers zijn is het ook niet zo druk en voelt alles heel prettig en gemoedelijk aan. Trots laat ik iemand nog een finish foto met medaille van mijzelf maken en dan snel naar binnen want nu begin ik het fris te krijgen.

Ik zoek mijn tas weer op in de kleedkamer en fris me even op. Trek schone kleding aan, al moet ik zeggen het is niet zo dat ik helemaal onder de modder zit, alleen mijn schoenen. Ik had lekker de Anita Massage tight meegenomen en mijn Oofos OOMG schoenen want die zitten heerlijk als je een flinke inspanning heb verricht en ze bevorderen het herstel! Lekker in mijn schone kleding loop ik terug naar de finish. Zal Nicole al gefinisht zijn? Ik besluit even te kijken en zie haar niet op het terrein. Als ik vervolgens naar de finish kijk zie ik haar aankomen. Wat een toeval en super leuk. Uiteindelijk zie ik Emma en Jolien ook nog finishen. Na gezellig even bijgekletst te hebben ga ik naar huis.

Tijd om naar Markelo te rijden waar ik mijn handdoek kan ophalen omdat ik de crosscompetitie van het oosten heb voltooid. 4 van de 5 wedstrijden heb ik meegedaan. De 5^e was op deze dag, maar zoals jullie wel begrijpen heb ik die geskipt. Met een minimum van 4 doe je wel mee in het eindklassement. Ik schrijf er nog wel een blog over hoe ik dat allemaal ervaren heb.

 

 

Conclusie:
Wat een geweldige ervaring was dit! Ik ga zeker nog een keer een trail lopen. Stiekem denk ik er zelfs over om misschien volgend jaar de 50 km te gaan doen maar dat idee ga ik nog even laten bezinken. 25 km vond ik al best pittig. Als je ooit twijfelt om mee te doen dan zou ik daar zeker mee stoppen. Niet twijfelen gewoon doen. Het enige wat ik vind dat misschien beter kan is het ophalen van je startnummer. Dit was niet helemaal duidelijk en daardoor ontstond er een lange rij. Verder was het Super georganiseerd, de medaille is prachtig en de sfeer is echt Geweldig!

Wie weet tot in 2020!