Ik vond het moeilijk om mijn marathon avontuur goed in een blog weg te zetten, waarin ik het plezier naar voren wil laten komen. Echter is de realiteit wel zo dat ik het onderweg ook echt wel zwaar heb gehad… De Hamburg marathon was daarin makkelijker omdat ik onderweg geen (minder) pijn ervaarde en dat maakte het nu vooral lastig, om de lichtpuntjes toch te blijven zien. Ik heb toch een korte terugblik geschreven op mijn Birthday marathon van 20 maart 2021, mijn 8e marathon, mijn 2e solo marathon in coronatijd.
In mijn vorige blog konden jullie al lezen hoe mijn voorbereiding is geweest. (dat lees je hier) Op de vrijdag at ik natuurlijk een lekkere pasta en ging ik vol zenuwen maar fijne spanning op tijd naar bed. Ik was op zaterdag op tijd wakker, ik bereidde mij voor, at 2 krentenbollen en een banaan als ontbijt. Dit is op marathon dagen bijna altijd mijn ontbijt geweest en anders was het iets waar het op leek. Alles lag de avond ervoor al klaar, enkel het water moest ik nog pakken. Al vroeg ontving ik het eerste support en om precies half 9 begon mijn marathon nummer 8. Het begin van de route was makkelijk, dit had ik nog onthouden van het maken van de route. Tijdens de eerste kilometer beantwoorde ik nog wat berichtjes en selecteerde ik het nummer van Lee Towers en luisterde ik naar You never walk alone! Ik merkte dat me dit emotioneel direct raakte. Ik liep wel alleen, maar had best wat support online waardoor het toch anders voelde. De eerste kilometers liep ik voor mijn gevoel relaxed en na 5 km zag ik dat ik dat ik gemiddeld net onder de 6 minuten per kilometer liep. Wauw dat was eigenlijk boven verwachting en het voelt relaxed, ik besluit om door te lopen en zolang het goed ging dit ook aan te houden. De benen voelen goed dus laat ik er gebruik van maken.
Bij 6 km is het fijne gevoel alleen even weg, ik merk dat mijn voetzolen beginnen te branden, langzamer lopen neemt het gevoel niet weg. Ik vind het bijzonder, ik heb het gevoel wel vaker gehad maar niet in deze schoenen. Ik loop op mijn nieuwe Saucony schoenen en tijdens de lange duurlopen vond ik ze juist heel comfortabel. Vandaag was het anders en al snel besloot ik dat ik het maar moest accepteren. Erop focussen zou mijn humeur waarschijnlijk niet goed doen en ik wil genieten vandaag. Mijn aftershokz zijn ondertussen ook al een aantal keren uitgevallen, deze heb ik gereset 2x maar de batterij is (ondanks dat ze opgeladen waren en 100% vol waren bij de start) leeg. Gelukkig had ik nog andere oortjes mee. Ik wandel kort om van oortjes te wisselen en ik ren weer door want anders ga ik mij daar mogelijk aan ergeren.
Stay positive, all other choices are pointless punishments to your psyche.
Zo gezegd zo gedaan op zoek naar positieve puntjes, ik neem de omgeving in me op. Ik heb een aantal andere lopers achter mij die me niet veel later inhalen. Ze blijven ene tijd voor me lopen, hun tempo ligt hoger en ze lopen steeds verder van me af maar het lijkt alsof een heel stuk van de route hetzelfde lopen. Net voor het 11 km punt staan zij stil te rekken en te strekken, op dat punt moet ik net naar links afslaan en haal ze dus weer in. Niet veel later komen ze op hetzelfde pad voorbij, ze vragen hoe ver ik die dag ga lopen en ik vertel dat ik vandaag voor de hele ga. Ik krijg succeswensen en ze het vast wel terug gaan zien op Strava, ik benoem dat die kans er dik in zit aangezien we al een heel gedeelte van de route gelijk hebben. Ze lopen weer voor en pas bij het 13 km punt zijn ze uit het gezichtsveld verdwenen en zie ik ze ook niet meer.
Ik loop langs een bekende omgeving, hier heb ik tijdens de lange duurlopen ook gelopen, zo is mijn route eigenlijk helemaal ingedeeld, een enkele keer dat ik op een onbekende weg loop. Mijn voeten doen nog steeds zeer, helaas trekt de pijn niet weg, echter is het zonnetje ook doorgebroken en wordt de lucht steeds blauwer. Ik geniet toch wel!
Het moeilijkste punt is ongeveer rond het 17e km punt, de weg gaat dan een tijd omhoog maar loopt enorm bol. Eigenlijk bestaat een groot gedeelte van de route uit landweggetjes die wat bol lopen. Hierdoor loop je een beetje scheef. Ik besef mij op het 17e km punt, waar het wel extremer is dat ik meer van weghelft had kunnen wisselen. Ik voel namelijk een pijn in mijn heup opkomen en ik besluit dat ik blijf rennen, niet wandelen ook niet even. In ieder geval tot het 21 km punt. Ik loop nog heel regelmatig qua tempo. Conditioneel kan ik het prima aan, ik krijg het echter warmer en wil mijn jasje uit doen en in mijn tas stoppen. Dit wil ik dan combineren met wandelen op het halve marathon punt, even wat eten (heb ik ook al gedaan) en dan het tempo weer oppakken. Zo gezegd zo gedaan, echter gaat het na het wandelen op het 21 km punt een stuk minder soepel. De benen voelen goed, de heupen en mijn voetzolen echter niet. Toch blijf ik zoeken naar de lichtpuntjes, die vind ik veelal in de reacties die ik krijg op mijn stories die ik plaats op mijn Instagram. Ook de dieren in de wei, vrolijke fietsers die passeren, mensen die in de tuin bezig zijn. Het is rustig op straat, het voelt enorm solo zo. Mijn zus vraagt op een gegeven moment mijn live locatie en die deel ik. Ik wissel het lopen en hardlopen af, ik krijg het niet/moeilijk voor elkaar om de pijn te negeren als ik ren, tijdens het wandelen is het minder. Ik stel iedere keer een doel, dit liedje, 5 minuten, tot aan die lantaarnpaal in de verte moet ik rennen en dan 200 meter, 2 minuten lopen. Iedere keer is het anders. Waarin de eerste helft qua tempo vrij vlak gelopen werd, gaat het tijdens de 2e helft alle kanten op. Ik baal maar weet het ook snel los te laten, ik liep niet voor een top tijd, ik heb daar ook niet voor getraind. Je loopt om hem uit te lopen en ja, natuurlijk was het doel om zonder pijn te lopen, maar het is niet anders. Bij 32 km heb ik ineens een auto naast me rijden net na een zandpad. Ik zie dat het mijn zus is maar ze rijd me bijna van de weg, gelukkig hoef ik niet uit te wijken naar de berm en klets ik vervolgens een kilometer met mijn zus. Deze afleiding is goed, ik ren de hele kilometer en ondanks de pijn weet ik nog de grap te maken dat ik nu voor het eerst in mijn leven een leader car kan volgen. Mijn zus snapt het niet en ik benoem dat je tijdens de wedstrijden een auto voorop hebt rijden vaak en nu ben ik de 1e volger, grappig toch.
Als de rotonde eraan komt gaat mijn zus naar rechts en ik naar links. Ik ga zo een pad op waar je niet met de auto kan rijden dus zij keert terug naar huis. Ik loop het pad op en kom veel fietsers tegen. 1 vrouw moedigt me aan. Zet hem op! Je kan het! Ik ben dankbaar en bedank haar. Dit had ik even nodig, zij weet niet wat ik doe en waarom ik daar op dat moment loop maar dit voelt goed! Ik loop op 1 van mijn favoriete paden, het is een vlakke weg, de pijn in mijn heupen is dan direct minder, het afwisselend rennen en wandelen maakt ook dat de pijn in mijn voeten niet erger wordt. Onderweg heb ik nog wat emotionele momenten gehad en heb ik ook echt wel gedacht. WAAROM wilde ik dit doen?! Echter nu ik steeds dichter bij huis kom groeit mijn trots op hoever ik ondertussen al ben gekomen. Ook al is het zwaar ik geef in ieder geval niet zomaar op! Wanneer ik eenmaal weer in de stad ben merk ik dat de wandelpauzes steeds korter en kleiner worden. Mijn man wilde graag weten wanneer ik bijna thuis zou zijn en daarom bel ik hem tijdens de laatste kilometer. Ik loop door de stad en voel me gemotiveerd door de mensen om me heen. De laatste bocht naar huis is in zicht en ik zie mijn man buiten staan. Als ik daar ben is mijn route afgelopen maar heb ik nog zo’n 300 meter te kort. Ik ren de straat in en op het moment dat ik ongeveer de 150 meter gelopen heb keer ik om. Ik finish met mijn handen omhoog. Mijn man heeft het gefilmd. Ik ben blij dat het afgelopen is. De pijn was echt niet tof, toch ben ik super trots. Ik huil even lekker 5 minuten terwijl ik in het zonnetje achter het huis ben gaan zitten. Ik maak als ik uitgehuild ben nog een nieuwe story en een foto met mijn medaille! Dit is mijn laatste Solo marathon heb ik besloten. Ik kijk even kort terug, wat had anders gekund en ik bedenk mij dat toen ik eenmaal begon met wandelen de drive om te rennen ergens was verloren, ik had het lopen over verschillende weghelften anders kunnen doen en een wat vrolijkere / up beat playlist kunnen hebben. Al met al ben ik dik tevreden. Ik heb hem uitgelopen, mijn tijd is zelfs beter als ik had kunnen hopen. Ik heb het wel geflikt en nu is het tijd voor Feest! Althans voor zover dat kan.
Trots, een beetje moe maar vooral voldaan maakte ik mij klaar voor de rest van mijn verjaardag!
Thnx voor al jullie support, berichtjes, appjes echt heel tof! Het was een fijne en welkome voor tijdens en na de run!
Resultaat : BirthdayMarathon – 20 maart 2021 – 42,24 Km – 4 uur en 27 min 00 sec.
RunwithJoy.ce 
Een reactie op “Birthday marathon”