Vandaag is het een jaar geleden dat ik voor het eerst meedeed aan de midwintermarathon in Apeldoorn. Vorig jaar was het mijn verst gelopen afstand in wedstrijdvorm 25 kilometer. Ik had op dat moment nog nooit verder in een wedstrijd gelopen dan 15 kilometer. Een grote uitdaging die als 1 van mijn eerste blogs op mijn website vermeld stond. Hier kan je deze blog nog weer terug lezen.
Gisteren was het zover, ik zou deelnemen aan de 10miles. In eerste instantie had ik dit jaar over willen slaan vanwege het feit dat ik de week ervoor op skivakantie was en de dag ervoor terug zou komen. Echter ben ik tijdens de Egmond halve marathon overgehaald om toch deel te nemen. Via Instagram heb ik nog een startbewijs over kunnen nemen. Je kon je namelijk al niet meer inschrijven.
Zaterdag thuisgekomen nam Angelique contact met mij op via facebookmessenger of ik het zag zitten om samen voor een PR te gaan met als doel onder de 1.20 proberen te lopen. In eerste instantie wilde ik deze loop op een rustige manier gaan lopen maar als iemand me dan dit vraagt kan ik daar ook geen nee op zeggen. Het was een realistisch doel zeker als je naar mijn laatste wedstrijden kijkt waarin ik op jacht ging naar een PR. Zo gezegd zo gedaan, we spraken in Orpheus af om half 11. Het zou ook de eerste keer zijn dat we elkaar zouden zien/spreken.
Raceday
Zondag ochtend ging de wekker om 7.30 uur, het voordeel was dat het tijdens de skivakantie ook iedere dag rond dit tijdstip opstond, ik kon dus lekker in dat ritme door blijven gaan. Ik had de spullen al klaargelegd die ik aan wilde gaan trekken. Blij dat ik dit had gedaan kon ik me daardoor extra rustig voorbereiden. Ik heb een ontbijt in elkaar geflanst wat bestond uit 2 stukken ontbijtkoek en crackers met pindakaas. Zaterdag waren we te laat terug gekomen om nog boodschappen te kunnen doen dus moest ik het doen met de spullen die we nog in huis hadden. Vervolgens snel bepakt en bezakt de auto in en op weg naar Apeldoorn. Bij Orpheus aangekomen vonden Angelique en ik elkaar snel. Direct was het kletsen en gezellig. Ik vind dit altijd weer opmerkelijk maar de passie van hardlopen maakt het maken van contact met elkaar erg gemakkelijk en je hebt direct een goede gemeenschappelijke deler waar je beide uren over kan praten. We (vooral ik) maakten ons klaar en we bespraken ondertussen nog ons plan. Terwijl we al kletsend orpheus uitliepen bleek ik John zomaar voorbij te lopen. Dit kon natuurlijk niet even kort met hem gekletst en vervolgens Hop naar het startvak! Natuurlijk in het startvak nog een selfie, en voor we het wisten konden we ook al beginnen.
Het plan was een gemiddelde van 5 minuten per kilometer te lopen. We wisten dat de eerste 8 km vooral omhoog zou gaan, de eerste 3 kilometers liep voor mijn gevoel erg relaxed. Wat ik echt mooi vond is dat hele dunne laagje sneeuw wat je soms tegenkwam onderweg. De weg waar we liepen was schoon. Iedereen gaf elkaar ook de ruimte wat ik zelf wel erg prettig vind. We liepen keurig 5.00 gemiddeld per uur. Na de eerste verzorgingspost op 4.3 km nam ik even wat water aan. Het lukte me niet om ook een stuk banaan mee te nemen, ik had hem beet en liet weer los. Helaas de volgende post zou dat vast wel goedkomen ik had het nog niet erg nodig. Echter een kilometer later kreeg ik het echter zwaar. Mijn ademhaling zat hoog en toen ik deze bij kilometer 6 nog niet onder controle had besloot ik rustiger te gaan lopen. Ik wenste Angelique veel succes en ging iets vertragen. Ik ging mijn eigen tempo lopen en concentreerde me meer op mijn ademhaling. Bij kilometer 7 kreeg ik het relaxte gevoel weer terug en vervolgens bij kilometer 8 begon dan ook het dalen. Ik kon mijn pas weer versnellen. Het klinkt misschien stom maar ik voelde me even een jonge hond. Ik voelde me weer topfit en fris en wist dat die 1.20 nog zeker haal baar zou zijn als ik op mijn horloge keek. Ik genoot van het bos waar we liepen. Rond kilometer 10 kon ik hele tijd oplopen met 2 andere lopers. Onbewust liepen we met zijn 3en en hebben we elkaar kunnen motiverend bleek later na de finish.
Be fearless in the pursuit of what sets your soul on fire
Na kilometer 12 zag ik lopers tegemoet komen. Ik dacht dat er misschien een scherpe bocht aan kwam en zat te kijken of ik Angelique misschien zag lopen, wie weet kon ik weer met haar gaan lopen. Echter zag ik haar niet, enkele seconden later kwam ik erachter dat dit niet de deelnemers van de 10 mijl waren maar van de Asselronde. Snel was ik aan het scannen of ik nog een bekende zag lopen en vervolgens kon ik toch nog even Wesley veel succes wensen hij langs kwam lopen.
Snel weer de focus op mijn eigen race. Ik was in mijn hoofd aan het aftellen, volgens mijn berekeningen liep ik rond een tijd van 1.19,30. Ik benoemde naar mijzelf blijf dit tempo onder de 5.00 vasthouden, ik liep toen op dat moment net 4.50 minuut per kilometer. Nog ruim 3 kilometer te gaan, dus minder dan 15 minuten moest ik dit nog volhouden, wetende dat er geen serieuze klim meer zou komen en dat we voornamelijk naar beneden zouden lopen gaf me moed.
Mijn playlist werkte op dit moment even niet mee en snel skipte ik een paar nummers tot dat ik weer lekkere loopmuziek in mijn oren kreeg. Het publiek werd in getalen weer groter en ik besefte iedere keer dat wanneer ik ‘Kom op Maartje’ te laat dat ze het tegen mij hadden.
Dezelfde 2 lopers liepen nog steeds voor/achter mij en 1 daarvan benoemde ineens.. Klopt het dat je niet met haar in het roze bent gestart? Ik benoem dat dit klopte, hij vroeg of het een idee was dat ik bij haar zou gaan lopen. Angelique liep op dat moment ruim 100 meter voor ons en we hadden nog 1 ruime kilometer te gaan. Ik benoemde goed plan en haastte mij naar haar toe. Toen we op 600 meter voor de finish bij haar waren tikte ik haar aan. Mijn gevoel was trots, ik had haar moeten laten gaan maar ik heb door mijn laatste 8 kilometer haar weer bij kunnen halen. Echter was ik er voor mijn gevoel en direct liep ik er weer 3 meter achter. Ik ging kapot, als er van de laatste 500 meter foto’s van mij zijn, dan weet ik zeker dat ik daar heel moeilijk kijkend op sta. Echter lukte het op 150 meter voor het eind weer bij mijn haas te komen. Ik liep net voor Angelique over de finish. Ik bedankte hem benoemde vervolgens trots aan Angelique dat het ons dik gelukt moet zijn, ons doel 1.20 uur hadden we gehaald mijn horloge gaf namelijk 1.18.43 aan. Vervolgens kwam de andere loopster naar me toe en bedankte mij, ik heb haar ook nog even vriendelijk bedankt. In mijn eigen bubbel liep ik naar de medailles. Wat was ik trots. Ik had niet verwacht dat mijn benen na een skivakantie dit zouden kunnen. Benieuwd naar mijn netto geklokte tijd besloot ik na een medaille selfie gemaakt te hebben natuurlijk door te lopen naar het graveren. Eerst warme kleding aan doen. Goede les van vorig jaar had ik deze nu wel bij mij!
Het graveren gaat altijd snel en vervolgens zag ik dat ik goed geklokt had ik zat er een seconde naast mijn officiele tijd was 1.18,42! Voor mijn gevoel was dit een mega pr maar eigenlijk wist ik op dat moment niet wat mijn tijd was. Mijn tijd hiervoor was 1.33,57. Ik heb dus 15 minuten en 15 seconden van mijn PR gelopen! Wauw ik besef mij dit sinds gisteravond ook pas, bovendien ben ik 38e! geworden in mijn leeftijdscategorie. WAUW! Hier ben ik zeker heel trots op.
De rest van de dag was het ook zeker genieten want ik zat om half 5 pas in de auto terug. Ik heb vorig jaar om me heen gekeken en hoopte dat ik een bekende zag. Dit jaar hoopte ik ook bekenden te zien en ik heb er echt veel tegen mogen komen! Genieten, hoe het in een jaar kan veranderen, hoeveel mensen ik heb mogen leren kennen. Ik blijf erbij en ik sluit dit verhaal ook dan af.
Running is healing.
Running brings people together.
Running inspires.
Running is Community
RunwithJoy.ce 