De Enschede marathon, het zou mijn eerste deelname worden sinds oktober 2016 toen ik begonnen was met het lopen van hardloopwedstrijden. Dit jaar zou ik deelnemen aan de halve marathon, vorig jaar had ik mij daarvoor ingeschreven echter kon ik geen vrij krijgen op mijn werk. Mijn startbewijs was ondertussen vergeven echter bleek ik de avond ervoor mijn vrijgezellenfeest te hebben. Vorig jaar keek ik daar dus op terug en had ik niet de energie om alsnog deel te nemen. Dit jaar zou ik dan eindelijk die halve marathon gaan lopen. Het is 2 weken na Rotterdam en ik ben benieuwd hoe ik ervoor sta! Echter zag ik eind vorige week door Stichting Kidsvooruit een oproep staan. Ze zochten renners die namens hun stichting de 5 km zouden willen rennen. Na even kort wat informatie op te vragen was het besluit snel genomen. Ik heb mij wederom voor de halve marathon afgemeld. Dit jaar ga ik voor het goede doel lopen. Mijn plan zo snel als ik kan!
‘every accomplishment starts with the decision to try’
Wanneer ik op zondagochtend wakker wordt, heb ik spijt van mijn fanatisme de dag ervoor. Ik had deelgenomen aan een training van Larz en Christina bij Perry sport. Deze bootcamp was zwaar. Daarna had ik nog deelgenomen aan een loopclinic van Dennis Licht. Spierpijn gegarandeerd en dat was vanochtend echt te voelen. Toch had ik super kriebels in mijn buik. Mirjam zou bij mij komen voor de tijd en samen zouden we naar Enschede rijden. Eenmaal onderweg was de auto zo geparkeerd. We liepen naar de afgesproken plek. Daar kwam o.a. ook Nicole en de andere runners van Kidsvooruit. Shirt aan klaar maken en richting de start. Het bleek dat 1 van de cliënten ook mee ging lopen tijdens de 5 km. Wel met de rolstoel erbij voor het geval dat dit nodig was. We hadden afgesproken dat we na de finish even terug zouden komen om ook samen met haar de finish over te lopen. In het startvak kreeg ik echt ontzettende zenuwen. Dit had ik met de marathon van Rotterdam niet zo ervaren. Ik vroeg mij echt af wat mijn lijf op dit moment aan kon. Ik besloot even alleen verder naar voren te lopen. Even focussen op mijzelf en de race. Al snel was het startschot en daar gingen we!
Wanneer ik de startboog onderdoor ben gelopen mijn horloge aan heb gedrukt zie ik na 100 meter een bordje, goed onthouden als ik weer terug kom mag ik dan nog even flink proberen te versnellen. Bij het begin zijn de mensen traag weg en gaan erg rustig van start. Ik wil me er niet aan irriteren maar vindt het zonde van mijn tijd om in dat tempo te starten. Ik besluit met enig lawaai, door pardon en sorry te roepen, in te halen en te slalommen. Met mij meerdere renners en op het moment dat iemand mij afsnijd en ik mijzelf bescherm met een gebogen arm voor me te lopen krijgt ik een snauw. Ik benoem dat ze me zelf afsnijd loop haar voorbij en heb haar na de tijd ook niet meer gezien. Ik merk dat ik hard loop maar mag nog niet kijken op mijn horloge naar mijn pace. Ik heb nog niet mijn pace te pakken waarin ik ook comfortabel loop en waarin ik wil gaan lopen tijdens deze 5 km race.
Op een gegeven moment vraag ik mij af hoever we zijn, we lopen 1,5 km. Ik denk hardop en benoem nog 3 keer deze afstand lopen en je bent alweer een tijdje gefinisht. Ik besluit dat dat vast moet lukken, ik zie dat mijn pace begint met 4 dat vind ik al goed genoeg en probeer er verder geen aandacht aan te besteden.
Ik weet nog dat ik tijdens het parcours ineens een middenberm moest oversteken. Ik dacht hé? Hoe kan je dit nou in een parcours zo opnemen. Echter is omlopen geen optie en zie ik ook niet waar dat zou kunnen dus stoep op gras over stoepje weer af en daar gaan we richting het centrum. Ik had de route vooraf niet echt bestudeerd maar ik heb zelf een aantal jaren in Enschede gestudeerd. Daarnaast ga ik er ook graag winkelen en ben ik dus redelijk bekend.
‘Just keep on running’
Ik weet dat we het centrum inlopen, langs de terrassen en uiteindelijk over het van heekplein. Ik liep lekker en zag dat ik met een goede tijd bezig was. Ik had het echter erg warm. De polo die we droegen voor de stichting was hier niet voor gemaakt en ik kon mijn warmte niet goed kwijt. Ik besloot door te gaan, met nog ongeveer 2 km te gaan. Wanneer we bij de drinkpost komen besluit ik even een half bekertje naar binnen te werken, rustig wandelen goed hydrateren het is echt al warm. De andere helft gooi ik over mijn rug en ik loop in voor mijn gevoel dezelfde pace weer verder. Wanneer we de laatste bocht richting de finish maken merk ik dat ik echt veel uit mijn lijf haal. Mijn hartslag is torenhoog over de 180 op dat moment. Ik heb het zwaar maar ik kan mijn PR verbeteren, ik wil hiervoor gaan! Ik wil hierdoor al gaan versnellen maar deze weg is langer dan je denkt, dus ik denk weer aan het bordje. Houdt dit vast tot je bij dat bordje bent. Kan je dan nog versnellen dan mag je gaan. Zo gezegd zo gedaan, ik gooide de remmen los, ging mijn neus achterna en stoof de finish over!
Eenmaal gefinisht direct mijn horloge uitgedrukt en al in elkaar gedoken bekijk ik mijn tijd, ik klokte zelf 24.19 Yes een pr van 20 sec, maar ik wil de officiële tijdswaarneming afwachten en ondertussen trek ik mijn polo uit. Ik moet die warmte kwijt en dit is echt even een verademing. Na iets afgekoeld te zijn trek ik het shirt weer aan en loop ik naar de medailles. Ik neem wat te drinken want ik heb echt dorst en loop daarna naar de groep die op ons wacht na de finish. Daar even kort nabesproken besloot ik terug te lopen. Al vrij snel kwam ik Nicole en Mirjam tegen. Beide hebben ze ook lekker gelopen en zij halen hun medaille op waarna we met z’n 3en terug zouden lopen langs het parcours om Milou op te halen. Ondertussen kwam ook de anderen die voor de stichting liepen binnen. Allemaal trots en tevreden maar ook blij om gefinisht te zijn. Iedereen heeft het vooral warm.
Wanneer Nicole ik en Mirjam terug lopen zien we Milou in de rolstoel aan komen samen met 2 runners van de stichting. We komen er ook bij en besluiten zo samen te finishen met z’n 6en. Milou loopt de laatste meters hard richting de finish en wij moedigen haar aan en proberen het publiek ondertussen aan te sporen om met ons mee te doen. Met luid applaus maar vooral met een grote glimlach is ze gefinisht. Dit is toch prachtig om zo te mogen lopen, iemand zo blij zien worden van haar prestatie. Ik besloot direct haar mijn medaille te geven. Ik krijg wel weer een andere en voor ze het wist had ze ook al een tweede medaille gekregen van een vrijwilliger. 1 van de marathon want dat is de grootste. Trots als een pauw liepen we met z’n allen terug waar we hartelijk ontvangen werden. De race werd gezamenlijk nog even na besproken en als verrassing kregen we ook nog een bedankje mee naar huis!
Ja dit was een mooie en goede keuze om zo te gaan rennen. Niet alleen een PR maar aandacht gegeven aan een mooie stichting. Deze stichting laat kinderen met een beperking Kind zijn en kijkt naar de mogelijkheden, daarnaast helpen ze kinderen met een beperking vooruitkomen. Het beste uit zichzelf te halen. https://kidsvooruit.nl/
Een perfecte zonnige zondag en die medaille is echt een top herinnering aan een geweldige loop!
RunwithJoy.ce 