Spartan Race

Op zaterdag 27 oktober was het dan zover, ik ging aan mijn eerste spartanrace deelnemen.
Het zou de sprint afstand worden dit houdt in dat het 6+ km zal zijn. Een afstand die voor mij prima te doen is de uitdaging gaat voornamelijk liggen in de obstakels.

Om 13.45 werden we verwacht voor de tijd wilde ik mij alvast registreren en omdat het bijna 1,5 uur rijden is besloot ik rond half 12 weg te rijden van huis.  Ik had mijn tas de dag ervoor al ingepakt en de kleding die ik tijdens de run wilde dragen had ik al aan. Met een klein zonnetje kwam ik het terrein oprijden. Ik besloot eerst even te kijken bij de finish en het voorlaatste obstakel. Dat zag er best spannend uit het waren 2 touwen waar je ‘tussen’ liep. Ik was wel erg benieuwd hoe dat af zou gaan. Vervolgens ging ik maar op weg naar de registratie. Dit was allemaal goed aangegeven en daar ook zo gevonden. Bij de registratie een hoofdband en tijdregistratie chip ontvangen en toen was het wachten. Ik had nog 20 minuten en besloot een kop koffie te kopen. Ondanks de zon was het toch wel koud. Veel Finishers liepen ook met isolatiedekens en het zag er ook zo uit dat je die zeker wel kon gebruiken.

One way to get the most out of life is to look upon it as an adventure.

Tijdens de briefing werd er uitgelegd wat er van je verwacht werd en dat er wanneer je een obstakel niet houd er 30 burpees in zitten. Ik zie op dat moment de bui al hangen dat ik tussen die 20 obstakels geregeld mijn burpees zal gaan doen. De influencer groep is enthousiast en bestaat uit vele geoefenden OCR atleten. De heat zou starten om 14.45.

Na een uitgebreide maar ook erg leuke warming up was het klaar om te racen. Ik probeerde eerste met een snel groepje vooruit lopen maar toen 1 iemand daarvan afzakte en ik het tempo ook best wel pittig vond besloot ik samen met Renee te gaan lopen. Hij had die dag al een beast (22.5 km) gelopen. Mega knappe prestatie dat hij dus de sprint er nog achteraan deed. Ik hoorde dat sommigen zelfs alle 3 de afstanden deden op 1 dag! Dat betekend dat je ook nog de sprint loopt (13+ km) (dit was overigens niemand van het influencer team).  Ik zou diezelfde avond ook nog rennen dus krachten sparen voor mij was een goed plan. Daarbij heb ik bij sommige obstakels wel de hulp nodig.  De obstakels vielen op zich vond ik in het begin wel mee. Het was lekker lopen en omdat we dit al kletsend deden vloog de race eigenlijk voorbij. Het water was alleen verschrikkelijk koud. De eerste keer dat ik erin ging begon ik ook direct te zwemmen. Dit was een stomme beginnersfout, ik kwam in ademnood en kon al niet meer op de bodem staan. Om op adem te komen had ik al direct een pauze nodig, al water trappelend lukte dit en kon ik doorzwemmen.

Het water vond ik de grootste obstakel van deze run, dit kwam omdat het ontzettend koud was. Je had de optie op sommige punten om met de boot naar de overkant te gaan maar dit wilde ik niet. Ik verbaasde me op sommige momenten hoe gemakkelijk ik over bepaalde obstakels kon komen. Echter op de helft was er een code die je moest onthouden. In de code kon ik geen logica vinden en dit zorgde ook voor mijn eerste serie strafburpees toen ik de code op moest zeggen. Ik had werkelijk geen idee meer, ik voelde me heel dom. Niet zozeer omdat iedereen hem nog wel wist maar vooral omdat dat iets is wat ik normaal wel kan. De code van Renée weet ik echter nog steeds dus ik denk dat ik daar de fout in ben gegaan. Het touwklimmen zorgde ook voor strafburpees, ik heb de techniek niet en zou ook niet weten waar ik dit zou kunnen oefenen. Vervolgens hadden we een creatieve oplossing om de ‘multi rig’ te behalen. Dat kan je hier wel op de foto’s zien, ik vond het vooral erg grappig haha.

Bij de finish was daar het obstakel met de touwen, het is de tyrolean traverse als ik hem op zoek. Ik heb er zelf helaas geen foto van maar ik vond het er moeilijk uitzien dan dat het was. Een kwestie van balans en omdat ik niet zo lang ben kon ik gewoon doorschuiven. Wel moest ik even mijn angst aan de kant zetten en niet naar beneden kijken. Op het einde even gewacht zodat we een mooie foto op de fire jump zouden hebben. Helaas voor ons werd er net een batterij vervangen en hebben we geen jump foto van de finish. Gelukkig had Andrea ons opgewacht en heeft ze een filmpje dat we finishen die je hieronder ook kan bekijken.

Na de finish ging de warme bouillon er zeker wel in. Ik was blij met de mogelijkheid om nog een finishfoto te maken. De medaille is namelijk het showen wel waard! Terug naar mijn tas die ik in de ruimte had laten staan waar we onze briefing hadden. Vervolgens mijzelf even schoongepoetst en schone kleding aan voor de avondrace die ik zou gaan lopen. Het prettige was dat de ruimte lekker warm was waardoor je snel de kou van daarvoor kon vergeten. Vervolgens nog even nabesproken over de race en een trotse medaille foto zelf nog gemaakt. Of ik ooit nog weer een spartan race ga lopen? Die kans zit er zeker wel in want ik zou heel graag ooit een trifecta willen behalen.