Boston marathon 2023

De 127e Boston marathon, 17 april 2023, de oudste marathon van de wereld, de marathon waar je je voor moet kwalificeren of als Nederlander het geluk te hebben een van de weinige wildcards te mogen invullen.
Deze dag was geweldig en had ik niet willen missen, het geluk was, dat ik dus een wildcard had kunnen bemachtigen en een prachtige reis met run2forty2 heb mogen maken. Ik probeer het kort te houden deze blog over de racedag (spoiler alert, niet helemaal gelukt), de blog over de overige dagen, de reis en mijn belevenissen zal in een andere blog gedeeld worden.

Life is Too Short NOT to Chase Unicorns, Dream Bigger and go for it!

Het is maandag 17 april, na een goede nacht, iets wat ik niet had verwacht, sta ik om 6 uur op. Ik was al wat eerder wakker waardoor ik me heel relaxed voelde. Het hotel regelde wat te eten voor de ochtend in de lobby dus even opfrissen, aankleden en op de slippers lekker naar beneden. Het was al druk en de eerste lopers van de groep waren al weg. Ik pak een bagel en toast deze, pak een banaan, een mueslireep en een kwarkje. Op de bagel smeer ik smeerkaas en pak een kop koffie. In principe neem ik lekker de tijd om te eten. Ik ben ’s ochtends niet de snelste eter. Ik krijg nog een bakje honing en breek de mueslireep door de kwark met banaan. Als ik het op heb is de koffie nog niet op, als ik mijn laatste slok iets te snel neem valt deze niet lekker. Gevolg -> ik houd mijn eten net binnen maar ben wel heel misselijk als ik weer naar mijn kamer ga.

Bij mijn kamer besluit ik een kopje koffie op de kamer te zetten en neem ik 2 slokken water. Dat helpt het misselijke gevoel verdwijnt gelukkig. Vervolgens maak ik me verder klaar, de sokken gaan aan maar nog niet helemaal, ik pak mijn ‘warmere’ kleding en leg het klaar. Spelt mijn startnummer op en check of ik alles bij me heb. Om 8.45 uur moeten we in de Lobby verzamelen en maken we nog een gezellige groepsfoto!

On the way

Het is tijd om naar de ‘busload’ te lopen! vlak bij ons hotel op 5 minuten loopafstand is Common park, daar waar de schoolbussen maar blijven rijden en als ze vol zijn op weg naar Hopkinton. Met de groep starten we bijna allemaal in wave 7 van onze Coral. De een na laatste wave van de marathon. Hoe leuk is het dan om met z’n allen of een groot gedeelte in dezelfde bus te zitten. De rijen lijken langer dan ze zijn. Gezellig zitten we met z’n allen in de bus. Het voelt een beetje als op schoolreisje gaan, alleen waren de bussen vroeger wel comfortabeler dan deze schoolbussen. Echter toch wel een vinkje op mijn wil ik ooit doen haha. Helaas begint het terwijl we met de bus (een klein uurtje als ik me het goed herinner) onderweg zijn naar Hopkinton te regenen. Toen we daar aankwamen regende het helaas best hard. Samen met Denise (een andere loopster van de groep) besluiten wij direct even naar het toilet te gaan. Het viel me mee hoe die Dixies eruit zagen omdat wij de laatste startende Coral zijn. Nog een foto dat we bij de start village zijn en dan wordt de Coral al opgeroepen om naar de eerste zone te lopen, waar de waves van elkaar gescheiden worden voordat je naar de uiteindelijke start wave wandelt. We zijn startwave 7 dus het duurt even en uiteindelijk lopen we met de wave naar de start. Onderweg neem ik afscheid van mijn warme broek, ga ik nog een keer naar de wc en dan lopen we denk ik iets van een mijl in totaal naar ons uiteindelijke startvak.

Wanneer we in het startvak staan komen we toch weer lopers van de reisorganisatie tegen, altijd handig herkenbare shirtjes. Het loopt echt heel vloeiend, we staan er niet lang en dan rolt het startvak langzaam leeg. Ik vond het jammer dat er geen startschot klonk maar het avontuur gaat dan echt beginnen.

De race

Om eerlijk te zijn, ik weet eigenlijk van de eerste 25 km niet meer precies wat waar gebeurde, hoe ik me voelde. Ik weet wel dat ik enorm in mijn bubbel liep, mijn hartslag goed in de gaten had gehouden en echt blij was dat ik wist dat het parcours enorm heuvelachtig zou zijn. De reden dat ik mijn hartslag in de gaten hield is omdat je start op een heuvel, je loopt dus eerst naar beneden, de kans dat je sneller gaat lopen dan dat je eigenlijk wilt is dus erg groot. Ik had (na overleg) besloten om rustig te starten, tot aan het 32 km punt (ongeveer) dan zijn de ergste heuvels/hoogteverschillen overwonnen. Snelheid is natuurlijk verschillend heuvel af of op dus vandaar dat ik besloot om te kijken of ik mijn hartslag onder controle kon houden. Dit lukte boven mijn verwachting. Ik had ook besloten om tussen de 5 a 6 km (3 mijl ongeveer) een gelletje te nemen, daarbij staat er iedere mijl een verzorgingspost en ik gebruik deze bij iedere even mijl. Dat het de even mijlen waren, dat komt omdat ik het soms niet meer wist, dat dat besloot ik op mijl 6. Ook besloot ik de waterposten die zowel links als rechts van de weg staan iedere keer op links te pakken. Pas op het einde pakte ik een water post op rechts omdat ik toen toevallig aan die kant van de weg liep. Voor de tijd waren we geïnformeerd dat mogelijk de GPS niet goed zou werken op het horloge, ik hield dus vooral de bewegwijzering aan. Zowel de Miles als de kilometers, maar mijn planning ging echt in Miles. Ik hoor je denken, waarom? omdat ik zeker weet dat de Amerikanen dat goed aangeven en die bordjes waren echt ook veel leuker dan die van de kilometers.

Momenten die me wel bij gebleven zijn, zijn o.a. de Wellesley girls (foto rechts hierboven), ook wordt dat stuk de scream tunnel genoemd. Ik wist dat het komen zou gaan vlak voor het halve marathon punt. Niet goed wetende wat ik naast veel gillende vrouwen moest verwachten hoorde ik ze volgens mij al een kilometer voor de tijd en eerlijk dan viel het me ook nog mee hoeveel dames er stonden. IK vond het rustig maar wat een gegil. Een paar high fives en door. Wat een feest, al denk ik wel dat sommige de volgende dag niet fit waren, zonder jas in een zomerse outfit in de regen de longen uit je lijf schreeuwen lijkt me niet de beste combinatie. TOF ja dat vond ik het wel en ook stoer!
De weg vanaf newton tot op de top van de beruchte Heartbreak Hill. Deze weg vond ik pittig, maar ik moet zeggen vanaf dat ik Wellesley in was gelopen heb ik volgens mij alleen maar publiek, enthousiast en luid gehoord. Dat viel me sowieso tijdens deze marathon op. Waar ik in Hamburg in 2019 ook in regen liep was daar weinig publiek. De Amerikanen maken er gewoon een feestje van. Dit komt misschien ook omdat het die dag Patriots Day is, een feestdag zoals Bevrijdingsdag hier. Ze staan er ! ook op de plekken dat je denkt, hoe kom je hier dan?

You may not find a path, but you will find a way.

Terug naar de race, eenmaal op de top van Heartbreak Hill, tussen de 20 en 21 mijl, ongeveer 32 km, heb ik door dat ik Heartbreak Hill overwonnen heb door een spandoek wat over de weg heen hangt. Als jij je nu afvraagt wat daar zo bijzonder aan is. het is de laatste echte steile heuvel die je overwint als je de boston marathon loopt. Waar je in newton dus al begint met klimmen op 19 mijl, wat ik overigens pittiger vond dan het laatste stukje van Heartbreak Hill. Toch denk ik dat het ook iets psychologisch is omdat je bij Heartbreak Hill weet dat je er klaar mee bent.

Vanaf daar mocht ik hartslag loslaten en ‘gaan’. Natuurlijk ging ik niet ineens die laatste 10 km een stuk harder, de benen waren al best moe en ik verbaasde me ook nog steeds dat ik nog steeds alle kilometers kon lopen. Ik twijfelde wel of ik genoeg gelletjes bij me had, ik dacht me verrekend te hebben dus nam ik 1 Maurten gelletje onderweg aan. het was overigens ook de eerste keer dat ik geen cafeïne gelletje nam en dat met positief resultaat. Heartbreak Hill overwonnen dacht ik yes, nu geen heuvels meer, maar dat was niet waar want de volgende was al snel weer in beeld. Die was gelukkig kort en de overigens daarna ook. We lopen Brookline in en dat is een heel lang stuk recht door. Ik moet denken aan de Amsterdam marathon, vanwege de oversteek punten en dat ik me nog goed kan herinneren dat ze in Amsterdam dat op dezelfde manier deden, misschien ook wel tijdens andere marathons maar daar dacht ik toen niet aan. Er staan echt veel mensen, ik voel hun energy, ik let op bij de tramrails (tip als je die ooit gaat lopen) en merk dat ik steeds meer mensen weer voorbij ga lopen. Dit geeft extra energy. Voor mij zag ik al langer, lopers die met dezelfde reisorganisatie zijn. Langzaam kom ik dichterbij en uiteindelijk vlak voor het viaduct, ongeveer 2,5 km voor de finish, loop ik hen voorbij.

Dan is het zover, right on Hereford, left on Boylston. De laatste 2 bochten, waarin je rechtsaf slaat Hereford street op, daar staat het supportersteam van Run2forty2, het duurt even voordat ze doorhebben dat ik ook een van de lopers ben (dat is helemaal oké want ik had het shirtje niet aan). Het gegil is echter oorverdovend daar en ik heb het gevoel dat ik vlieg! Dan de laatste bocht, linksaf op Boylston street. De finish straat van deze marathon. In de verte zie je de finish liggen. Ik blijf het tempo doorlopen, maar onderweg denk ik nog wel, die finish is verder weg dan ik dacht! in totaal zijn beide straten nog 800 meter, maar dat staat er niet of heb ik niet gezien. Ik weet wel dat ik op Boylston street zag dat mijl 26 behaald was en het dus echt niet meer ver kon zijn. Ik haalde eruit wat er nog in zat en de allerlaatste kilometer heb ik onder de 5.00 min/km gelopen. Waar ik nog veel trotser op was? ik heb mijn 2e helft van de marathon sneller gelopen dan de eerste helft! Waar ik de eerste 21.1 km liep in 2.03,04 (eigenlijk zie ik deze grappige tijd nu pas haha) liep ik de 2e helft dus in 2.02,43. Het is niet een groot verschil maar wel een verschil in het positieve, ondanks dus dat ik echt 12 km langer ‘sneller’ mocht lopen, waren die heuvels vanaf Newton tot boven aan Heartbreak Hill, best killing.

Finish

De finish behaald, enorm blij, geen marathon tranen richting het einde, want eerlijk die had ik heel kort al na Heartbrake Hill. Toch echt een euforisch gevoel. Mijn doel was om sneller te lopen dan Londen en dat is zeker gelukt. Ik ben nu ook vastbesloten om alle Majors te gaan lopen, dat doel te behalen, liever morgen nog dan vandaag, maar helaas, met de marathon heb je tijd nodig en daarbij ook nog geld en startbewijzen die niet makkelijk te krijgen zijn. De uitdaging voor Tokyo is nu geboren, want Chicago loop ik dus in oktober! Ik kijk er naar uit en heb er zin in.

Onderweg was ik overigens Selina nog tegen gekomen in Brookline, ze bleek toch vlak bij me gestart te zijn en liep me achter op en tikte me aan. Ik zat in een soort runnershigh en na de finish zagen we elkaar gelukkig weer. Ook Sjouke (was ook mee op reis) was gefinisht en ging gezellig mee op de foto, wel met een extra Six star medaille, dus die heb ik even mogen bewonderen. Bij het hotel was ik enorm blij en bedacht ik me, ik heb helemaal geen medaille foto alleen, dus die op de hotel kamer gemaakt. De eerste berichtjes reacties beantwoord en de eerste lekkernijen en flesje water uit de Finishers bag verorbert. Een lange douche en na even rusten zag ik dat Denise ook gefinisht was. Ik besloot om richting de finish te wandelen, met een beetje geluk kwam ik haar tegen en dat gebeurde. Helaas was zij een van de lopers die dus geen medaille heeft gekregen omdat er niet genoeg waren. Ik had mijn medaille om dus daar kon ze direct foto’s mee maken..

In de avond werd er een borrel georganiseerd door de reisorganisatie. Ik kon niet wachten om de ervaringen en verhalen van anderen te horen, mijn benen daarentegen waren bij dat ik niet van de 21e etage met de trap naar beneden hoefde. Toen ik de lobbybar in liep was het al gezellig druk. De 6 star Medal lopers werden geëerd en het was zeker een gezellige avond. Na nog een hapje en nog een drankje vlak bij het hotel was de avond klaar en ging ik met medaille naast mijn kussen heerlijk slapen!